अवसर आव्यो छे. शुद्ध चैतन्य–आनंदधाम तमारुं स्वघर छे, तेमां वास
करो....राग ते तमारुं निवासधाम नथी. आम कहीने, विभावना वेगे दोडता
जाव....ए विभावना मार्गेथी पाछा वळो....ने स्वभावना मार्गे आ शुद्ध
चैतन्यपदमां आवो.
शास्त्रो वांचतो होय, तो पण रागथी भिन्न शुद्धात्माने अंतरमां स्वानुभवथी जे देखतो
नथी ते अंध छे. तेने जगाडवा करुणाथी संबोधन करीने आचार्यदेव कहे छे के अरे अंध
प्राणीओ! ज्ञान–आनंदना स्वभावथी भरेलो पूर्ण आत्मा छे तेने भूलीने, रागादिनो
ज अनादि संसारथी मांडीने तमे अनुभव करी रह्या छो, ए रागमां ज सदाय मत्त थइ
रह्या छो; पण ए तो अपद छे, अपद छे, तमारुं चैतन्यपद ए नथी. निजचैतन्यपदने
भूलीने मनुष्यादि भवोमां, ते ते शरीरमां, ने रागादि परभावोमां तमे मत्त थया छो,
मतवाला–गांडा थया छो; जेम मद्य पीने दारूडीयो माणस मतवालो थाय ने ज्यां त्यां
अशुद्धतामां पडयो रहे तेम तमे निजपदने भूलीने मोह–मदिराथी मतवाला थइने
दारूडीयानी जेम रागादि अशुद्धतामां ज निजपद मानीने सूता छो....अनादिथी एमां
सूता,–पण हवे तो जागो....आ जागवानो अवसर आव्यो छे, शुद्ध निजपदनी प्राप्तिनो
आ अवसर आव्यो छे. रागादि तो अशुद्ध छे, ते तमारुं निजपद नथी, ते तमारुं स्वघर
नथी, तेमां तमारुं वास्तु नथी; शुद्धचैतन्यनुं बनेलुं आनंदधाम अनंतगुणनुं घर छे ते ज
तमारुं निजपद छे, ते ज तमारुं स्वघर छे, तेमां ज तमारुं खरुं वास्तुं छे.