महिमा आवी जतो नथी.
तने तारा अपूर्व आनंदनो अनुभव थाय. पोतानो आनंद पोतामां ज छे–एम
जाणीने तुं आनंदित था.
के मारो आखो स्वभाव मलिन थई गयो. द्रष्टिमां ज्ञानानंद स्वभावनी मुख्यतामां धर्मीने अल्प दोषनी गौणता
होवाथी उपगूहन अंग वर्ते ज छे, ने क्षणे क्षणे तेनी आत्मशुद्धि वधती जाय छे; तेथी धर्मीने क्षणे क्षणे निर्जरा थती
जाय छे.
प्रसिद्ध करीने दोषनुं उपगूहन करी नाख्युं छे; एक क्षण पण दोषनी मुख्यता करीने स्वभावने चूकी जता नथी, तेथी तेने
शुद्धता वधती ज जाय छे.–आवुं धर्मीनुं उपगूहन छे; तेने समये समये मोक्षपर्यायनी सन्मुख ज परिणमन थई रह्युं छे.
अहो! द्रष्टिनुं ध्येय तो द्रव्य छे ने द्रव्य तो मुक्त स्वरूप छे; माटे मुक्तस्वरूपनी द्रष्टिमां धर्मी क्षणे क्षणे मुक्त ज थतो
जाय छे. खरेखर मिथ्यात्व ज संसार छे, ने सम्यकत्त्व ते मुक्ति छे. धर्मीने अंतरमां शुद्ध चैतन्यस्वभाव उपर द्रष्टि छे,
तेनी ज भक्ति छे, अने तेनुं फळ मुक्ति छे. पर्यायना अल्पदोष प्रत्ये आदर नथी तेथी तेनी भक्ति नथी; ते
अल्पदोषने मुख्य करीने स्वभावनी शुद्धताने भूली जता नथी. आवा धर्मात्माने अशुद्धता घटती ज जाय छे ने शुद्धता
वधती ज जाय छे;–एटले तेने बंधन थतुं नथी पण कर्मोनी निर्जरा ज थती जाय छे, तेथी अल्पकाळमां ते मुक्त थई
जशे.
जोर नथी, धर्मीनी द्रष्टिनुं जोर तो अखंड ज्ञायकमूर्ति स्वभाव उपर ज छे; ते द्रष्टिना जोरे शुद्धिनी वृद्धि थईने कर्मोनी
निर्जरा ज थती जाय छे.
पण मार्गमां जे स्थापतो,
चिन्मूर्ति ते स्थितिकरणयुत
समकितद्रष्टि जाणवो. २३४.