સ્વભાવની ઓળખાણ કરીને તેનો આશ્રય કર્યો નથી અને
પરનો જ આશ્રય કર્યો છે, તેથી પરના આશ્રયે તેને કદી
શાંતિ મળી નથી. આત્માનું સુખ પરમાં નથી, તો પરનો
આશ્રય કરવાથી આત્માને સુખ ક્યાંથી થાય? જીવનો
પોતાનો સ્વભાવ જ્ઞાન–આનંદથી ભરપૂર છે, તેનો વિશ્વાસ
કરીને તેનો આશ્રય કરે તો અપૂર્વ શાંતિ–સુખ થાય. જેમ
લાકડું સમુદ્રના પાણીમાં તરે છે તેમ આત્માની વર્તમાન
અવસ્થા ત્રિકાળી ચૈતન્ય–દરિયામાં પડતાં (અર્થાત્–
ત્રિકાળી ચૈતન્યનો આશ્રય કરતાં) તરે છે, એટલે કે મુક્તિ
પામે છે.