થાય ત્યાં તો, અરેરે! મારો આત્મા ચિંતાના ગંજથી ઘેરાઈ ગયો–એમ અજ્ઞાનીને લાગે છે.....તેને
જ્ઞાનીઓ કહે છે કે–અરે ભાઈ! ચિંતાથી ઘેરાઈ જાય એવો તારા આત્માનો સ્વભાવ નથી. તારા
આત્માનો એવો અભોક્તા સ્વભાવ છે કે ચિંતાના પરિણામને તે ન ભોગવે.....માટે તું મુંઝા
નહીં.....ચિંતાના અભોક્તા એવા તારા જ્ઞાયક સ્વભાવને લક્ષમાં લે. જ્ઞાનસ્વભાવના લક્ષે તને
જ્ઞાતા પરિણામના અનાકુળ આનંદનું વેદન થશે, તે આનંદના જ ભોક્તા થવાનો તારો સ્વભાવ છે.
જ્ઞાનીનેય કોઈ વાર ચિંતા–પરિણામ થાય, પણ આવા આનંદ–સ્વભાવના વેદનની અધિકતામાં
તેમને ચિંતાની અધિકતા કદી થતી નથી એટલે તેમને મૂંઝવણ થતી નથી, શંકા થતી નથી; માટે
ખરેખર તે જ્ઞાની ચિંતાના કે હર્ષના ભોક્તા નથી, તેનું ભોક્તાપણું તેમને વિરમી ગયું છે; તેમને તો
આનંદનું જ ભોક્તાપણું છે. આમ સમજીને હે જીવ! તું પણ અંતર્મુખ થઈને આનંદનો ભોક્તા બન.
નિર્ણયમાં એક જ પ્રકાર આવી જાય કે અહા! આ એક જ મારું અવલંબન છે. જ્યાં અંતરના
લક્ષપૂર્વક આવો પક્ષ થાય ત્યાં પ્રયત્નની દિશા સ્વભાવ તરફ વળ્યા વિના રહે જ નહિ.....એટલે કે
આત્માના આશ્રયે અલ્પકાળમાં તેને સમ્યગ્દર્શન થાય જ. (સ. ગા. ૧૧ ઉપરના પ્રવચનમાંથી)