આવે ત્યાં જેને એમ ઉલ્લાસ આવે કે ‘જુઓ...આ
વ્યવહારની–રાગની–નિમિત્તની એવી પરાશ્રયની વાતો
તને તારી લાગે છે, ને એનો તો તને ઉલ્લાસ આવે છે,
પણ શુદ્ધાત્માની (નિશ્ચયની સ્વાશ્રયની–શુદ્ધ ઉપાદાનની
એવી) વાત આવે તે તને પોતાની કેમ નથી લાગતી?
‘અહો, આ મારા સ્વભાવની વાત આવી!’ એમ એનો
ઉલ્લાસ તને કેમ નથી આવતો?–તને રાગની વાતમાં
ઉત્સાહ આવે છે ને સ્વભાવની વાતમાં ઉત્સાહ આવતો
પણ સ્વભાવની રુચિ નથી. જેના હૃદયમાં આત્માની
રુચિ ખરેખરી જાગી ને જેને સ્વભાવનો રંગ લાગ્યો તે
જીવને સ્વભાવની વાત જ પોતાની લાગે છે ને રાગની
વાત એને પારકી લાગે છે; શુદ્ધ સ્વભાવ જ એક
પોતાનો લાગે છે ને પર ભાવો તે બધા પારકા લાગે છે;
એટલે સ્વભાવનો જ એને ઉલ્લાસ આવે છે, ને રાગનો
ઉલ્લાસ આવતો નથી. આવો જીવ રાગથી ભિન્ન
શુદ્ધસ્વભાવને અનુભવે જ છે–કેમ કે...એને રંગ લાગ્યો