सोगानीना निर्देशनपूर्वक पाठशाळाना बाळकोए अनुपम ढंगथी रजु कर्युं. समाजना
प्रतिष्ठित आगेवानो सहित समस्त समाजे नाटकना गंभीर भावो, तत्त्वचर्चा अने
धार्मिक द्रढता देखीने भूरी भूरी प्रशंसा करी. जैनधर्ममां केटली सार्थकता अने गंभीरता
भरेली छे ते आ नाटक द्धारा प्रस्तुत थयुं.
करेल हतो.
शास्त्रवांचन राखवामां आवेल, तेमां सौने बहु ज उत्साह आवे छे. बपोरे ३ाा थी ४ाा
तथा सांजे ६ाा थी ९ा सुधी धार्मिक कार्यक्रमो राखेल हता. संख्या घणी थती अने
बधाने बहु ज आनंद आवतो हतो; वांचन अने भक्तिमां सौ उत्साहथी रस लेता.
दररोज प्रभावना थती. (आफ्रिकाना उत्साही मुमुक्षु भाई–बहेनो दूर दूर देशमां पण
जे जिज्ञासा अने धार्मिक प्रवृत्तिनो उत्साह धरावे छे ते प्रशंसनीय छे...आफ्रिकाना
बालबंधुओ! तमे पण आत्मधर्मना बालविभागमां भाग ल्यो, ने कोयडा वगेरेना
जवाबो लखी मोकलो. तमारा जवाबो वेलामोडा आवशे तोपण स्वीकारीशुं....ने
ईनाम पण मोकलीशुं. तो हवे भूलता नहीं हो!)
वीरतणां संतान अमारे भणवां जैन सिद्धांत वगेरे धर्मगीतोथी आसपासनुं वातावरण
गजावी रह्या होय, अने ‘मारे जोवो आत्मदेव केवो हशे’ नी भावना भावी रह्या होय–
ते दश्यो देखीने आनंद थाय छे. ठेरठेर पाठशाळा चालु थाय ने बाळकोने उत्तम संस्कार
मळे ते अत्यंत जरूरी छे.