: ૧ર : આત્મધર્મ : માહ : ર૪૯૯ :
એકાંત શાંત ઉદ્યાનમાં શ્રી જ્ઞાનસાગર મુનિરાજ આત્મધ્યાનમાં નિમગ્ન છે.
જગતની માયાજાળથી ઘણે દૂર–દૂર, સંસારના વિષમ વાતાવરણથી પાર, અને પરમ
આનંદસ્વરૂપ સિદ્ધ ભગવંતોની એકદમ નજીક તેઓ વર્તી રહ્યા છે... અનંત સુખમય
આત્માના ધ્યાનમાં તેઓ વધુને વધુ એકાગ્ર થતા જાય છે.
આ તરફ ક્રોધથી ધમધમતો અંગારક હાથમાં લાઠી લઈને મુનિને શોધવા દોડ્યો
આવે છે. ધ્યાનસ્થ મુનિને દૂરથી દેખતાં જ તે ગર્જ્યો –અરે પાખંડી! જલ્દી બોલી નાખ
કે મારો મણિ ક્યાં છે? –પણ કોણ જવાબ આપે! મુનિ તો ધ્યાનસ્થ છે. જોકે તે
મુનિરાજ અવધિજ્ઞાની હતા, પણ સ્વરૂપમાંથી બહાર આવીને અવધિનો ઉપયોગ મુકે તો
ને? –એ તો આત્મસાધનામાં તલ્લીન હતા.
તેમના મૌનથી વધારે ક્રોધિત થઈને અંગારકે કહ્યું, –અરે ધૂર્ત! ધોળા દિવસે
ચોરી કરીને પાછો ઢોંગ કરે છે? તું જાણતો નહિ કે હું તને એમને એમ છોડી દઈશ.
જલ્દી બોલી દે કે ક્્યાં છે મારો મણિ!
પણ એ વીતરાગી મુનિરાજની ક્ષમારૂપી ઢાલ ઉપર તે ક્રૂર વચનોરૂપી બાણ કંઈ
અસર ન કરી શક્્યા... મુનિરાજ તો અડગપણે ધ્યાનસ્થ જ હતા.
અંગારકે જોયું કે મારા વચનથી આના ઉપર કંઈ અસર થતી નથી, પણ જરૂર
મણિ એણે ક્યાંક સંતાડયો છે. તેથી જ તે મૌન છે. “–કેમ, સીધી રીતે બોલે છે કે નહિ?
... કે આ... નો સ્વાદ ચખાડું?” – એમ કહીને તેણે મુનિરાજ ઉપર લાઠી ઉગામી...
અરે! એક ક્ષણ પહેલાંં તો જેના પાવન ચરણકમળમાં પોતે શ્રદ્ધાપૂર્વક શિર
ઝુકાવતો હતો તેના જ શીર ઉપર અત્યારે પ્રહાર કરવા અંગારક તૈયાર થયો છે. જીવનાં
પરિણામની કેવી વિચિત્રતા છે!!
મુનિરાજ તો ન બોલ્યા... તે ન જ બોલ્યા... ધ્યાનથી ન ડગ્યા તે ન જ ડગ્યા!
અંગારકે લાકડી ઊંચી કરીને મુનિ ઉપર વીંઝી... પણ... રે! એ લાકડી મુનિરાજના શિર
સુધી પહોંચે ત્યારપહેલાંં તો ઉપર ઝાડની ડાળે બેઠેલા મોરલાની ડોક ઉપર લાગી ને
તરત જ કરૂણ ચિત્કાર સાથે તે મોરના કંઠમાંથી એક વસ્તુ નીચે સરી પડી. રાતા
પ્રકાશથી પૃથ્વી ઝગમગી રહી... જાણે કે મુનિરાજનું રક્ષણ થવાથી પૃથ્વી આનંદથી હસી
રહી...