એવા મુમુક્ષુઓને માટે તો આ એક જ માર્ગ છે. અહા, ચૈતન્યતત્ત્વને જ્યાં લક્ષમાં લીધું
ત્યાં તો શાંતિનો મોટો પહાડ હોય – એવી શાંતિ ધર્માત્માને પ્રગટે છે. જગતમાં સુખીયા
તે સંત– સમ્યગ્દ્રષ્ટિ જ છે.
શરીર એ તો ભવની મૂર્તિ છે, – તેના આશ્રયે તો ભવની ને દુઃખની ઉત્પત્તિ
આ ભવની મૂર્તિ એવા શરીરથી છૂટા પડીને, આનંદમય આત્માના અવલંબને અમે
મોક્ષના માર્ગે જઈ રહ્યા છીએ. આત્માનું દર્શન થતાં અંદરથી પડકાર આવે છે કે બસ!
હવે અમે સંસારના પંથેથી પાછા વળ્યા છીએ ને મુમુક્ષુઓ જે પંથે ગયા તે મોક્ષના પંથે
જઈએ છીએ. શાંતિનો પહાડ અમને પ્રાપ્ત થયો છે. જેમ હિમાલય પર્વત બરફથી
છવાયેલો છે તેથી તેને હિમાલય (હિમરાશિ) કહેવાય છે; તમ આ ચૈતન્યપહાડ આત્મા
શાંતિની વીતરાગી ઠંડકથી છવાયેલો છે, શાંતિનો મોટો ઢગલો છે. આવી શાંતિમાં જે
પરિણતિ ઘૂસી ગઈ તે પરિણતિ હવે વિભાવને પામતી નથી; તે સંસારદુઃખથી છૂટીને
મોક્ષસુખને વેદે છે. આજ મુમુક્ષુઓનો માર્ગ છે. મોક્ષનો પંથ કહો કે મુમુક્ષુઓનો માર્ગ
કહો, તે આ એક જ છે કે અંદર જે પુણ્ય–પાપથી જુદો શાંતિનો હિમાલય આત્મા, તેનો
આશ્રય કરવો. અમારો મુમુક્ષુઓનો માર્ગ તો આનંદમય છે, તે કાંઈ રાગમય નથી, તેમાં
અશાંતિ નથી; અસંખ્યપ્રદેશમાંથી પરમ શાંતિના કૂવારા ઝરે એવો આ માર્ગ છે. – મુમુક્ષુ
નિઃશંકતાથી કહે છે કે આવો માર્ગ અમારા આત્મામાં પ્રગટ્યો છે, ને આવા માર્ગે અમે
મોક્ષમાં જઈ રહ્યા છીએ.
હોય તેને તો તે બંધનું કારણ સમજે છે. અરે, રાગના સેવનમાં તે કાંઈ શાંતિ હોય?
એમાં તે કાંઈ મોક્ષમાર્ગ હોય?
છે પણ એ તો અસ્થિર છે, પુદ્ગલસ્કંધનો ઢગલો છે; ને આત્મા તો અસંયોગી