निश्चयनयने ज मुख्य अने व्यवहारनयने गौण करवानो आशय छे–एम समजवुं;
कारण के पुरुषार्थ वडे पोतामां शुद्ध पर्याय प्रगट करवा अर्थात् विकारी पर्याय टाळवा
माटे हंमेशांं निश्चयनय ज आदरणीय छे; ते वखते बंने नयोनुं ज्ञान होय छे पण धर्म
प्रगटाववा माटे बंने नयो कदी आदरणीय नथी. व्यवहारनयना आश्रये कदी धर्म अंशे
पण थतो नथी, परंतु तेना आश्रये तो राग–द्वेषना विकल्पो ज ऊठे छे.
अने कोई वखते व्यवहारनयने मुख्य करीने तथा निश्चयनयने गौण राखीने कथन
करवामां आवे; पोते विचार करे तेमां पण कोई वखते निश्चयनयनी मुख्यता अने कोई
वखते व्यवहारनयनी मुख्यता करवामां आवे; अध्यात्मशास्त्रमां पण जीवनो विकारी
पर्याय जीव स्वयं करे छे तेथी थाय छे अने ते जीवनो अनन्य परिणाम छे–एम
व्यवहारनये कहेवामां–समजाववामां आवे; पण ते दरेक वखते निश्चयनय एक ज मुख्य
अने आदरणीय छे एम ज्ञानीओनुं कथन छे. शुद्धता प्रगट करवा माटे कोई वखते
निश्चयनय आदरणीय छे अने कोई वखते व्यवहारनय आदरणीय छे–एम मानवुं ते
भूल छे. त्रणे काळे एकला निश्चयनयना आश्रये ज धर्म प्रगटे छे एम समजवुं.
वृद्धि ज थती जाय छे अने अशुद्धता टळती ज जाय छे. ए रीते निश्चयनी मुख्यताना
जोरे पूर्ण केवळज्ञान थतां त्यां मुख्य–गौणपणुं होतुं नथी अने नय पण होता नथी.