: આસો : ૨૫૦૧ આત્મધર્મ : ૭૫ :
કરું નમ હું આચાર્ય દેવને;
કરું નમન હું ઉપાધ્યાય દેવને;
કરું નમન હું સાધુ ભગવંતને;
પરમેષ્ઠી – પંચ પ્રભુ મને બહુ ઈષ્ટ છે.
(અહીં પાત્રો તરીકે ભાઈ – બહેન લીધા છે; જરૂર પ્રમાણે તેમાં ફેરફાર કરી શકાય.)
(મંગલ ઘંટનાદ, વાજાં, પ્રકાશ.....)
(ભાઈ) : અરે બહેન! આ મંગલ ઘંટ શેનાં વાગ્યા? આ મંગલ વાજા શેનાં વાગે
છે? આ દિવ્ય પ્રકાશનો ઝગઝગાટ શેનો છે? આજે ચારેકોર આનંદ–
આનંદ કેમ દેખાય છે?
(બહેન) : વાહ, ભાઈ! આજે તો આપણા મહાવીર ભગવાનના મોક્ષનો
મહાન દિવસ છે. અઢીહજાર વર્ષ પહેલાંં પાવાપુરીથી ભગવાન મોક્ષ
પધાર્યા ત્યારે આખા જગતમાં આનંદ ફેલાયો હતો; આજે તેને
અઢીહજાર વર્ષ પૂરા થતાં મોક્ષના આનંદનો ઉત્સવ આખું જગત
ઉજવી રહ્યું છે. આપણે પણ એક વર્ષથી નિર્વાણમહોત્સવ ઊજવીએ
છીએ ને આનંદથી મોક્ષદશાને યાદ કરીને તેની ભાવના ભાવીએ
છીએ.
(ભાઈ) : વાહ બહેન વાહ! ભગવાનના મોક્ષને યાદ કરતાં કોને આનંદ ન થાય!
ભગવાન તો આનંદના જ દેનાર છે. –
આનંદ આનંદ આજ હૈ, વીરપ્રભુ જયકાર છે;
આવો ભક્તો આવો સર્વે ખુશી અપરંપાર છે.
આનંદ–મંગળ આજ હૈ નિર્વાણ ઉત્સવ આજ હૈ;
આવો ભક્તો ગાવો સર્વે વીરપ્રભુ ગુણગાન હૈ.
(બહેન) : ભાઈ! મહાવીર ભગવાનના મોક્ષનો આટલો બધો મહિમા કેમ હશે?
(ભાઈ) : બેન! મોક્ષદશા સૌથી ઊંચી છે ને પૂર્ણ આનંદમય છે; એવી દશાને
ભગવાને પ્રાપ્ત કરી, તેથી તેમનો જેટલો મહિમા કરીએ તેટલો ઓછો
છે. સાંભળ! કુંદકુંદસ્વામી તેનો મહિમા કરતાં કહે છે કે –