૨૬ સમયસાર નાટક
जीव अजीव जिते जगमैं,
तिनकौ गुन ज्ञायक अंतरजामी।
सो शिवरुप बसै सिव थानक,
ताहि विलोकि नमैंसिवगामी।। २।।
શબ્દાર્થઃ– દુતિ (દ્યુતિ)=જ્યોત. વિરાજત=પ્રકાશિત. પરધાન=પ્રધાન.
વિસરામી (વિશ્રામી)=શાંતરસનો ભોક્તા. શિવગામી=મોક્ષે જનાર સમ્યગ્દ્રષ્ટિ,
શ્રાવક, સાધુ, તીર્થંકર આદિ.
અર્થઃ– જે પોતાના આત્મજ્ઞાનની જ્યોતિથી પ્રકાશિત છે, સર્વ પદાર્થોમાં મુખ્ય
છે, જેમનું ચૈતન્ય ચિહ્ન છે, જે નિર્વિકાર છે, બહુ મોટા સુખસમુદ્રમાં આનંદ કરે છે,
સંસારમાં જેટલા ચેતન-અચેતન પદાર્થ છે તેમના ગુણોના જ્ઞાતા, ઘટઘટને જાણનાર
છે, તે સિદ્ધભગવાન મોક્ષરૂપ છે, મોક્ષપુરીના નિવાસી છે, તેમને મોક્ષગામી જીવ
જ્ઞાનદ્રષ્ટિથી જોઈને નમસ્કાર કરે છે. ૨.
જિનવાણીની સ્તુતિ (સવૈયા તેવીસા)
जोग धरै रहे जगसौं भिन्न,
अनंत गुनातम केवलज्ञानी।
तासु हृदै–द्रहसौं निकसी,
सरितासम व्है श्रुत–सिंधु समानी।।
याते अनंत नयातम लच्छन,
सत्य स्वरूप सिधंत बखानी।
बुद्ध लखै न लखै दुरबुद्ध,
सदा जगमाँहिजगै जिनवानी।। ३।।
_________________________________________________________________
अनन्तधर्मणस्तत्त्वं पश्यन्ती प्रत्यगात्मनः।
अनेकान्तमयी मूर्तिर्नित्यमेव प्रकाशताम्।। २।।