ਜੋ ਜੀਵ ਇਸ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਪਰਮਾਗਮਮੇਂ ਕਹੇ ਹੁਏ ਭਾਵੋਂਕੋ ਹ੍ਰੁਦਯਂਗਮ ਕਰੇਂਗੇ ਵੇ ਅਵਸ਼੍ਯ ਹੀ ਸੁਖਧਾਮ ਕਾਰਣ ਪਰਮਾਤ੍ਮਾਕਾ ਨਿਰ੍ਣਯ ਔਰ ਅਨੁਭਵ ਕਰਕੇ, ਉਸਮੇਂ ਪਰਿਪੂਰ੍ਣ ਲੀਨਤਾ ਪਾਕਰ, ਸ਼ਾਸ਼੍ਵਤ ਪਰਮਾਨਨ੍ਦਦਸ਼ਾਕੋ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤ ਕਰੇਂਗੇ . ਜਬਤਕ ਵੇ ਭਾਵ ਹ੍ਰੁਦਯਂਗਤ ਨ ਹੋਂ ਤਬ ਤਕ ਆਤ੍ਮਾਨੁਭਵੀ ਮਹਾਤ੍ਮਾਕੇ ਆਸ਼੍ਰਯ-ਪੂਰ੍ਵਕ ਤਤ੍ਸਬਨ੍ਧੀ ਸੂਕ੍ਸ਼੍ਮ ਵਿਚਾਰ, ਗਹਰਾ ਅਨ੍ਤਰ੍ਸ਼ੋਧਨ ਕਰ੍ਤ੍ਤਵ੍ਯ ਹੈ . ਜਬਤਕ ਪਰਦ੍ਰਵ੍ਯੋਂਸੇ ਅਪਨਾ ਸਰ੍ਵਥਾ ਭਿਨ੍ਨਤ੍ਵ ਭਾਸਿਤ ਨ ਹੋ ਔਰ ਅਪਨੀ ਕ੍ਸ਼ਣਿਕ ਪਰ੍ਯਾਯੋਂਸੇ ਦ੍ਰੁਸ਼੍ਟਿ ਹਟਕਰ ਏਕਰੂਪ ਕਾਰਣਪਰਮਾਤ੍ਮਾਕਾ ਦਰ੍ਸ਼ਨ ਨ ਹੋ ਤਬਤਕ ਚੈਨ ਲੇਨਾ ਯੋਗ੍ਯ ਨਹੀਂ ਹੈ . ਯਹੀ ਪਰਮਾਨਨ੍ਦਪ੍ਰਾਪ੍ਤਿਕਾ ਉਪਾਯ ਹੈ . ਟੀਕਾਕਾਰ ਮੁਨਿਰਾਜ ਸ਼੍ਰੀ ਪਦ੍ਮਪ੍ਰਭਦੇਵਕੇ ਸ਼ਬ੍ਦੋਂਮੇਂ ਇਸ ਪਰਮਪਵਿਤ੍ਰ ਪਰਮਾਗਮਕੇ ਫਲਕਾ ਵਰ੍ਣਨ ਕਰਕੇ ਯਹ ਉਪੋਦ੍ਘਾਤ ਪੂਰ੍ਣ ਕਰਤਾ ਹੂਁ : — ‘‘ਜੋ ਨਿਰ੍ਵਾਣਸੁਨ੍ਦਰੀਸੇ ਉਤ੍ਪਨ੍ਨ ਹੋਨੇਵਾਲੇ, ਪਰਮ ਵੀਤਰਾਗਾਤ੍ਮਕ, ਨਿਰਾਬਾਧ, ਨਿਰਨ੍ਤਰ ਏਵਂ ਅਨਂਗ ਪਰਮਾਨਨ੍ਦਕਾ ਦੇਨੇਵਾਲਾ ਹੈ, ਜੋ ਨਿਰਤਿਸ਼ਯ ਨਿਤ੍ਯਸ਼ੁਦ੍ਧ, ਨਿਰਂਜਨ ਨਿਜ ਕਾਰਣਪਰਮਾਤ੍ਮਾਕੀ ਭਾਵਨਾਕਾ ਕਾਰਣ ਹੈ, ਜੋ ਸਮਸ੍ਤ ਨਯੋਂਕੇ ਸਮੂਹਸੇ ਸੁਸ਼ੋਭਿਤ ਹੈ, ਜੋ ਪਂਚਮਗਤਿਕੇ ਹੇਤੁਭੂਤ ਹੈ ਤਥਾ ਜੋ ਪਾਁਚ ਇਨ੍ਦ੍ਰਿਯੋਂਕੇ ਵਿਸ੍ਤਾਰ ਰਹਿਤ ਦੇਹਮਾਤ੍ਰ – ਪਰਿਗ੍ਰਹਧਾਰੀ ਦ੍ਵਾਰਾ ਰਚਿਤ ਹੈ — ਐਸੇ ਇਸ ਭਾਗਵਤ ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰਕੋ ਜੋ ਨਿਸ਼੍ਚਯਨਯ ਔਰ ਵ੍ਯਵਹਾਰਨਯਕੇ ਅਵਿਰੋਧਸੇ ਜਾਨਤੇ ਹੈਂ, ਵੇ ਮਹਾਪੁਰੁਸ਼ — ਸਮਸ੍ਤ ਅਧ੍ਯਾਤ੍ਮਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰੋਂਕੇ ਹ੍ਰੁਦਯਕੋ ਜਾਨਨੇਵਾਲੇ ਔਰ ਪਰਮਾਨਨ੍ਦਰੂਪ ਵੀਤਰਾਗਸੁਖਕੇ ਅਭਿਲਾਸ਼ੀ — ਬਾਹ੍ਯ – ਅਭ੍ਯਂਤਰ ਚੌਵੀਸ ਪਰਿਗ੍ਰਹੋਂਕੇ ਪ੍ਰਪਂਚਕਾ ਪਰਿਤ੍ਯਾਗ ਕਰਕੇ, ਤ੍ਰਿਕਾਲ – ਨਿਰੁਪਾਧਿ ਸ੍ਵਰੂਪਮੇਂ ਲੀਨ ਨਿਜ ਕਾਰਣਪਰਮਾਤ੍ਮਾਕੇ ਸ੍ਵਰੂਪਕੇ ਸ਼੍ਰਦ੍ਧਾਨ – ਜ੍ਞਾਨ – ਆਚਰਣਾਤ੍ਮਕ ਭੇਦੋਪਚਾਰ – ਕਲ੍ਪਨਾਸੇ ਨਿਰਪੇਕ੍ਸ਼ ਐਸੇ ਸ੍ਵਸ੍ਥ ਰਤ੍ਨਤ੍ਰਯਮੇਂ ਪਰਾਯਣ ਵਰ੍ਤਤੇ ਹੁਏ, ਸ਼ਬ੍ਦਬ੍ਰਹ੍ਮਕੇ ਫਲਰੂਪ ਸ਼ਾਸ਼੍ਵਤ ਸੁਖਕੇ ਭੋਕ੍ਤਾ ਹੋਤੇ ਹੈਂ .