जन्माब्धिमां डुबत सघळां जंतुने नाव छे जे,
जिनेंदानां चरणकमळो एहवा वंदीने ते. १
जेना मोटा महिम-जलधि केरुं सुस्तोत्र अत्र,
सुमेधावी सुरगुरु स्वयं गुंथवा नांहि शक्त;
जे तीर्थेशा कमठ-मदने धूमकेतु जगीश,
एवा तेनुं स्तवन वर आ निश्चये हुं करीश. (युग्म). २
सामान्येथी पण स्वरूप तो वर्णवा तारुं अत्र,
केवी रीते अम सरिखडा नाथ हे! थाय शक्त?
धीठो तोये घुवड शिशु रे! दिवसे आंधळो जे,
शुं भानुनुं स्वरूप प्ररूपे निश्चये एहवो ते? ३
हे जिनेंदा! अनुभव करे मोहविनाश द्वारा,
तोये मर्त्यो समरथ नथी गुणवा गुण त्हारा;
कल्पांते ज्यां नीरनिधि तणुं नीर निश्चे वमाय,
कोनाथी त्यां प्रकट पण रे! रत्नराशि पमाय? ४
संख्यातीता महद गुणनी खाण एवा तमारुं,
स्तोत्र स्वामी! जडमति छतां गुंथवा बुद्धि धारुं!
भाखे ना शुं शिशुय जलधि केरी विस्तिर्णताने,
‘ह्यां विस्तारी स्वभुजयुगने निज बुद्धि प्रमाणे! ५
योगीओने पण तुज गुणो गम्य जे होय नांहि,
ते कहेवामां क्यम प्रसर रे! माहरो थाय आंही!
स्तवन मंजरी ][ २१