। धर्मनुं मूळ सम्यग्दर्शन छे ।
वर्ष त्रीजुं : संपादक : वैशाख
रामजी माणेकचंद दोशी
अंक सात वकील २४७२
उउदय अने पुरुषाथर्
पोते त्याग करी शके नहीं. अने ब्हानां काढे के मारे अंतरायो घणा छे. धर्मनो
प्रसंग आवे त्यारे “उदय” छे एम कहे. “उदय उदय” कह्या करे, पण कांई कुवामां
पडतो नथी. गाडामां बेठो होय अने घांच आवे तो साचवी संभाळीने चाले. ते वखते
उदय भूली जाय. अर्थात् पोतानी शिथिलता होय तेने बदले उदयनो दोष काढे छे.
लौकिक अने लोकोत्तर खुलासो जूदो होय छे. उदयनो दोष काढवो ए लौकिक
खुलासो छे. अनादिकाळनां कर्मो बे घडीमां नाश पामे छे. कर्मनो दोष काढवो नहीं
आत्माने निंदवो. धर्म करवानी वात आवे त्यारे पूर्वकर्मना दोषनी वात आगळ करे
छे. पुरुषार्थ करवो श्रेष्ट छे. पुरुषार्थ पहेलो करवो. मिथ्यात्व, प्रमाद अशुभयोग
मूकवा.
कर्म टाळ्या वगर टळवानां नथी. तेटला माटे ज ज्ञानीओए शास्त्रो वर्णव्या
छे. शिथिल थवाने साधनो बताव्यां नथी. परिणाम उंचा आववां जोईए; कर्म उदय
आवशे एवुं मनमां रहे तो कर्म उदयमां आवे! बाकी पुरुषार्थ करे, तो तो कर्म टळी
जाय. उपकार थाय ते ज लक्ष राखवो.
कर्म गणी गणीने नाश करातां नथी. ज्ञानी पुरुष तो सामटो गोटो वाळी
नाश करे छे.
विचारवाने बधां आलंबनो मूकी दई, आत्माना पुरुषार्थनो जय थाय तेवुं
आलंबन लेवुं. कर्मबंधनुं आलंबन लेवुं नहीं.
[श्रीमद् राजचंद्र; आवृत्ति बीजी, पानुं–४१६, वर्ष २९ मुं]
वार्षिक लवाजम छुटक अंक
अढी रूपिया चार आना
• आत्मधर्म कार्यालय – मोटा आंकडिया(काठियावाड) •