ધર્મથી ભ્રષ્ટ છે તે જીવ ધર્માત્માઓની પણ નિંદા કરીને તેમને ભ્રષ્ટ કહે છે. પાપી જીવોનો એવો જ સ્વભાવ છે કે
પોતાનું અભિમાન પોષવા માટે, જે પ્રકારે પોતે પાપી છે તે પ્રકારે ધર્માત્માઓમાં પણ દોષ લગાડીને પોતા સમાન
કરવા ચાહે છે; એવા પાપી જીવોની સંગતિ કરવી નહિ.
હજાર વર્ષ પહેલાં શ્રી કુંદકુંદપ્રભુ થયા તે વખતે પણ નવા નીકળેલા પંથવાળાઓ મુનિ ધર્માત્માઓનો અનાદર કરતા
હતા. સંત–મુનિઓ તો પોતાના સ્વભાવનું સાધન કરનારા હતા. પરંતુ જેઓ સ્વભાવને ન સમજી શક્યા અને બાહ્ય
દ્રવ્યલિંગથી પણ મુનિપણું ન પાળી શક્યા તેઓએ ભ્રષ્ટ થઈને જ્ઞાનીઓની અને અનાદિ જૈનધર્મની વિરુદ્ધ પ્રરૂપણા
કરી. “આ લોકો તો વસ્ત્ર સહિત મુનિપણું માનતા નથી, પણ ભગવાનને ય વસ્ત્ર હતું, વળી શરીરની ક્રિયામાં ધર્મ
મનાવતા નથી” ઇત્યાદિ પ્રકારે કહીને ભ્રષ્ટ થયા અને ચોરાશીમાં રખડયા. એ વખતે કુંદકુંદભગવાને સનાતન
જૈનધર્મના સિદ્ધાંત સ્પષ્ટપણે રચ્યા, અને સત્ને સત્ તરીકે સ્થાપ્યું, તથા અસત્ને ઉથાપ્યું. જો એમ ન કરે તો લોકો
ભ્રમમાં પડી જાય અને સત્–અસત્ને સમજી શકે નહિ. માટે કુંદકુંદ ભગવાને શાસનને ટકાવીને ભવ્ય જીવો પર
મહાન ઉપકાર કર્યો છે.
રાગરહિત સ્વભાવને સાધવાનો છે, અને એવી સાધકદશામાં વસ્ત્ર હોતાં જ નથી; કેમકે અતીન્દ્રિય– અશરીરી ચૈતન્ય
સ્વભાવની ઊગ્ર સાધનામાં–શરીર ઉપરનો રાગ ટળી ગયો છે, તેથી વસ્ત્રાદિવડે શરીર ઢાંકવાની વૃત્તિ રહી નથી,
શરીર અર્થે કોઈપણ જાતનો પરિગ્રહ રાખતા નથી.
કરી, સત્ય ઉથાપીને અસત્ય સ્થાપ્યું. એવા જીવોની દ્રષ્ટિમાં ધર્માત્માઓ સાચા ન જ લાગે. તેઓ ચારિત્રથી તો ભ્રષ્ટ
થયા અને સાચા શ્રદ્ધા–જ્ઞાનથી પણ ભ્રષ્ટ થયા. ભલે, ચારિત્ર ન પાળી શક્યા પણ જો યથાર્થ માર્ગની શ્રદ્ધા–તથા
જ્ઞાન ટકાવી રાખ્યું હોત તોપણ અલ્પકાળે ઊગારો થાત. પણ દ્રષ્ટિની જ ઊંધાઈથી આખો માર્ગ જ ઊંધી રીતે માન્યો.
મુક્તિ પામશે. પણ પરમાર્થ સ્વભાવના શ્રદ્ધા–જ્ઞાનથી જે ભ્રષ્ટ છે તેનો તો અનંતકાળે ઊગારો નથી. કષાય હોવા
છતાં
રહ્યો છે, સ્વરૂપ સ્થિરતાવડે મુનિદશા પ્રગટ કરૂં તો રાગ ન રહે અને રાગના નિમિત્ત તરીકે વસ્ત્રાદિનો સંયોગ પણ
ન રહે. તો એ ધર્માત્માને ચારિત્રનો દોષ હોવા છતાં શ્રદ્ધા–જ્ઞાન સાચા છે–તે મોક્ષ માર્ગસન્મુખ છે. પરંતુ જે વસ્ત્ર
રાખીને એમ મનાવે કે આ વસ્ત્ર હોવા છતાં અમે મુનિ છીએ, તો એમ માનનાર શ્રદ્ધા–જ્ઞાનથી જ ભ્રષ્ટ છે, તે
મોક્ષમાર્ગથી જ ભ્રષ્ટ છે.
અજ્ઞાનીઓએ દોષનાં આરોપણ કર્યા છે. અ રે રે!