सत्पुरुषोनी आज्ञामां आत्मद्रष्टिथी एक जीवन तो एवुं गाळ के जेनी
पाछळ भव ज धारण करवो न पडे.
जता नथी–तेमां तन्मय बुद्धि करता नथी. अंतरमां आत्मा करतां शेनीये किंमत (–महिमा) कदी वधती
नथी. कषाय थाय खरो, पण कोई कार्यमां कषाय तरफनो वेग न आववो जोईए. मुमुक्षुओने पर्याय
तरफनो अर्थात् विकार तरफनो वेग एटलो बधो तो न ज होय के जेथी ज्ञानस्वरूपनी रुचि ज ढंकाई
जाय. ज्ञान अने रागनी भिन्नता अनुभववा माटेनो अभ्यास तेमने सदा जागृत होय छे. मुमुक्षुने
परिणाममां आकुळता तो थाय परंतु केवा प्रसंगे पोताना परिणाममां केटली आकुळता थाय छे ते जोवा
माटे ज्ञानने जाग्रत राखे छे अने ते आकुळता माटे खेद करे छे. आ रीते, ज्ञान अने आकुळता वच्चेना
भेदज्ञानना वारंवार अभ्यास वडे अल्पकाळमां ते जरूर परमशांत आत्मानुभवने पामे छे. आवुं
मुमुक्षुदशानुं स्वरूप छे. (–चर्चाना आधारे)