वगेरेथी हजारो वातो जाणे पण तेमां एकेय वात साची होय नहि.
पूर्वनी मानेली बधी वातना मींडा वाळीने सांभळे तो आ वात
अंतरमां बेसे तेम छे. जेम कुंभार एक साथे माटी लावीने तेमांथी
ज्यारे ते ठामने निंभाडामां नांखे (–अग्निमां पकावे) त्यारे एकेय
ठाम साजुं न रहे. आखोय निंभाडो काढीने तद्न नवेसरथी बीजी
माटी लावीने करवुं पडे. तेम चैतन्यतत्त्वना लक्ष वगर जे कांई कर्युं
ते बधुं सत्यथी विपरीत होय; सम्यग्ज्ञाननी कसोटी उपर चडावतां
तेनी एकेय वात साची न नीकळे. माटे जेने आत्मामां अपूर्व धर्म
करवो होय तेणे पोतानी मानेली पूर्वनी बधीये वातो अक्षरे अक्षर
खोटी हती एम समजीने ज्ञाननुं आखुंय वलण बदलावी नांखवुं
मानेली वातो ज्ञाथे आ वातने मेळववा जाय–तो अनादिना जे
गोटा चाल्या आव्या छे ते नीकळशे नहि अने आ नवुं अपूर्व सत्य
तेने समजाशे नहि.