મિથ્યાજ્ઞાન છે. જેને પોતાના સ્વરૂપનું જ્ઞાન નથી તે
કેમ કે તેણે પુણ્ય–પાપમાં જ પોતાના આત્માની એકતા
માની છે, પણ જ્ઞાનસ્વભાવ સાથે એકતા માની નથી;
તેથી તે જીવ વિકારથી છૂટતો નથી પણ વિકારમાં
એકત્વપણું માનીને બંધાતો જ જાય છે, તેનો સંસાર
નાશ થતો નથી. જેણે પોતાના જ્ઞાનને આત્મામાં વાળ્યું
નથી અને પુણ્ય–પાપથી જુદું જાણ્યું નથી તે જીવ પુણ્યથી
પણ બંધાતો જ જાય છે, પણ છૂટો પડતો નથી. અને જે
જીવે પોતાના જ્ઞાનને પુણ્ય–પાપથી જુદું જાણીને
બંધાતો નથી પણ સ્વભાવના આશ્રયે બંધનથી છૂટતો
જ જાય છે. ત્રિકાળી જ્ઞાનસ્વભાવ જેવો છે તેવો જાણીને
તેની રુચિ–પ્રતીતિ કરી તે જીવ સમ્યગ્દ્રષ્ટિ થયો.