जे कदी न फरे एवुं साचुं आत्मस्वरूप शुं छे? ते ज कहेवाय छे. त्रणकाळ त्रणलोकमां सत्य वस्तुस्वरूपने
थाय, पण कांई त्रिकाळी सत् स्वभाव फरी जाय नहि. पोताना त्रिकाळ एकरूप सत् स्वभावने स्वीकारवो ते
मोक्षनो पंथ छे. क्षणिक भावोरूपे पोताने न स्वीकारतां, पूरा गुणस्वभावे स्वीकारीने, ते पूरो स्वभाव ज ग्रहण
नमालो पराधीन–विकारी के अधूरो मानवो नहि पण पूर्ण परमात्म स्वरूप हुं छुं–एम श्रद्धा करीने तेनो ज
आदर करवो–तेमां ज लीन थवुं. पूर्णदशा प्रगट थया पहेलांं अवस्थामां रागादि विकार होय, तेना होवापणानी
ना नथी, परंतु ते रागना आदरथी धर्म थतो नथी. धर्मी जीवनी द्रष्टि ते राग उपर के अपूर्णता उपर होती
नथी. शुभराग करतां करतां तेनाथी परंपराए धर्म थशे, –एम जे माने छे ते जीव रागने उपादेय माने छे पण
रागरहित शुद्ध ज्ञानस्वभावने उपादेय मानतो नथी, तेथी ते मिथ्याद्रष्टि ज छे. ज्ञानीओ पोताना सहज शुद्ध
आत्मतत्त्वनी द्रष्टिमां रागने स्वीकारता ज नथी; तेथी तेमने ते राग होय ते हेयबुद्धिथी छे. ‘मारे मारुं शुद्ध
स्वरूप ज उपादेय छे, शुभराग थाय ते मारुं कर्तव्य नथी’ एवी धर्मद्रष्टिने लीधे धर्मी जीवने शुद्ध स्वभाव तरफ
ज परिणमन वधतुं जाय छे अने रागादि अशुद्धता टळती जाय छे. शुद्ध आत्मानी श्रद्धा कोई पुण्य भाववडे थई
शकती नथी पण शुद्धभावथी ज थाय छे. पोताना शुद्ध स्वभावनो निश्चय करे तो शुद्धभाव प्रगटे ने मुक्ति थाय.
छे. पुण्य करवाथी धर्ममां आगळ वधी शकातुं नथी पण पुण्यरहित शुद्ध आत्मस्वभाव छे तेनी पहेलांं श्रद्धा
करवाथी ज आगळ वधी शकाय छे. स्वभावनो आदर अने आश्रय करतां करतां ज वीतरागता ने केवळज्ञान
थाय छे. चिदानंद स्वभावनी श्रद्धा ज आगळ वधवानो मूळ उपाय छे. जे राग थाय ते वीतरागतानो मार्ग
नथी, वस्तुनो धर्म नथी. श्री तीर्थंकर भगवंतोए पोताना परम आत्मस्वभावने ओळखीने तेना ज आश्रयथी
पूर्ण मुक्तदशा प्रगट करी छे जे अनादि स्वभाव मार्ग छे ते मार्गने अनुभवीने पोते पूर्ण थया अने
दिव्यध्वनिद्वारा ते मार्ग जगतने देखाडयो. अनंतकाळमां गमे त्यारे एक आ ज मार्गथी मुक्ति पमाय छे.
स्वभाव समजवो नथी; अनादिथी जे रीते संसारमां रखडयो छे ते ज रीते संसारमां रखडया करवुं छे. भाई रे!
अनादिथी जे भावो करी करीने तुं संसारमां रखडे छे तेनाथी तद्न जुदी जातनो धर्मनो मार्ग छे. माटे ते समज, तो
तारो उद्धार थाय. जे उपाय छे ते जाण्यां वगर सत्य मार्ग हाथ आवशे नहि.
आवशे, पण वीर तारो पुत्र आ वीतरागता अपनावशे. मुमुक्षुताने
दाखवी धीर–वीर थईने ठरशुं, त्रिकाळज्ञानी तुरत थईने सिद्ध पदने
पामशुं. ए वात जाणी मात मारी! आनंद उरमां लावजे, दादा तणा
दरबारमां ‘“कार’ सूणवा आवजे.