आचार्यदेव श्री समयसारमां कहे छे के अनादिकाळथी जे शुद्ध आत्मानुं स्वरूप नथी जाण्युं ते शुद्ध
ऐक्य करे छे. हुं अविरुद्ध निर्णयथी कहीश, तमे जो तेम ज समजशो तो भूल नहि थाय. अन्यथा कुतर्क के वादथी
पार आवे तेवुं नथी. तमे जाते स्वानुभव–प्रत्यक्षथी, परीक्षा करी प्रमाण करजो (निर्णय करजो). अंर्ततत्त्वमां
बहारनी परीक्षा कार्यकारी नथी. श्री आचार्यदेवे पोते तो शुद्धतत्त्वनो अनुभव करीने कह्युं छे, पण श्रवण करनार
उपर आटली जवाबदारी मूकी छे के तमे जाते ज अनुभव करीने निर्णय करजो. आत्मा, मन अने ईन्द्रियोथी
अगोचर छे; तेथी पोताना अंतर–ज्ञानस्वभावथी जे तेने जाणवानो प्रयत्न करशे तेने ते मारी जेम
देहने जोयो, पण तीर्थंकरदेवे जेवो कह्यो तेवा पोताना आत्मानुं लक्ष कर्युं नहि. तीर्थंकरदेव जेवुं उत्कृष्ट निमित्त
जगतमां बीजुं कोई नथी; त्यां पण अंतरमां स्वभावनी ना पाडनारा अने ऊंधाई सेवनारा हता, अने
अनंतकाळ तेवा जीवो रहेवाना पण छे. अवळाईमां पण सौ स्वतंत्र छे, तेथी कोण कोने तारे?
परमार्थ न समजे अने मात्र बाह्य प्रवृत्तिमां रोकाय तो तेनाथी जन्म–मरण कदी पण टळे नहि. कदाच मंदकषाय
नहि थाय. जीवे नरकने लायकना पापभाव करतां पुण्यभाव तो अनंतवार कर्यां छे (–नरक करतां स्वर्गमां
अनंतवार गयो छे), पण अहीं तो जेनाथी मोक्ष मळे एवो धर्म केम थाय तेनी वात छे. पुण्यथी धीमे धीमे धर्म
थशे, परना अवलंबनथी आत्मगुण प्रगटशे वगेरे प्रकारनी ऊंधी मान्यताओ अनादिनी छे. निमित्ताधीन
द्रष्टिथी जीवने संसारमां भवभ्रमण छे. पुण्य, पाप अने रागनो अंश–मात्र मारा स्वभावमां नथी, हुं एक
ज्ञायकमात्र छुं,–एम समज्या विना चोराशीना अवतारनो एके आंटो टळशे नहि; भव घटे नहि तो आ मनुष्य
अवतार पाम्यानुं फळ शुं?
साधन शुं छे तेने ओळख्युं नहि.