स्वभावने समजतो नथी.
स्थित’ एटले जो निमित्तनुं लक्ष छोडीने चैतन्यस्वभाव तरफ न वळे तो पण आत्मानी साची श्रद्धाज्ञान थाय
नहि. माटे स्वभावसन्मुख वळवुं ए ज सर्वनो सार छे. स्वभावसन्मुख वळवानी पात्रतावाळा जिज्ञासु जीवने
सत्–असत् निमित्तनो विवेक वगेरे तो सहेजे होय ज छे.
कुदेव–कुगुरु ए बंने आत्माने परद्रव्य होवा छतां, तेमां सुदेवादि तो पतरांना नकोर डबा जेवा छे ने कुदेवादि तो
शणना कोथळा जेवा छे. आत्माना सम्यग्दर्शनरूपी माल भरवा माटे ते कुदेवादि निमित्त तरीके होय नहि, सुदेव–
गुरु–शास्त्र ज निमित्त तरीके होय; छतां आत्मानो धर्म ते देव–गुरु–शास्त्रना आधारे नथी. ए तो बारदान
जेवां छे, ते बारदान पोते सम्यक्श्रद्धा नथी. पण श्रद्धा ते बारदान वगर होती नथी. जेम केसर डबा वगर रहेतुं
नथी पण डबो पोते केसर नथी, केसर खूटे तो तेने बदले डबो काममां न आवे, तेम प्रथम साचा देव–गुरु–
शास्त्रनी श्रद्धा वगर सम्यग्दर्शन होतुं नथी पण ते देव–गुरु–शास्त्र तरफनुं वलण पोते सम्यग्दर्शन नथी. अने
सम्यग्दर्शनमां देव–गुरु–शास्त्रनो शुभराग काम आवे नहि; केम के सुदेवादि पण आ आत्माथी पर द्रव्य छे. माटे
कुदेवादि तेम ज सुदेवादि ए बधाने आत्माथी भिन्न परद्रव्य जाणीने, ध्रुव चैतन्यतत्त्वनुं आलंबन करतां
सम्यक्श्रद्धा–ज्ञान–चारित्र प्रगटे छे. साचा देव–गुरु–शास्त्रनी ओळखाण तो पहेलांं होय ज, पण अहीं ते
बारदाननी वात गौण छे; अहीं तो तेनुं पण लक्ष छोडावीने पोताना अभेद चैतन्यमात्र स्वभावनी श्रद्धा
करवानी वात छे, केम के ते ज अनंतकाळमां कर्युं नथी. अनंत वार भगवाननो दिव्यध्वनि सांभळ्यो पण
पोताना आत्मा तरफ न वळ्यो, तेथी कल्याण थयुं नथी. माटे पराश्रय छोडावीने स्वाश्रय कराववा श्री
आचार्यदेव कहे छे के हे जीव! आ एक ध्रुव चैतन्यस्वभाव सिवाय समस्त परद्रव्योनुं आलंबन आत्माने
अशुद्धतानुं कारण छे एम तुं जाण, अने ते समस्त परद्रव्यनुं आलंबन छोडीने तारा शुद्ध आत्मस्वभावनुं ज
आलंबन कर. पहेलांं श्रद्धामां तेनुं आलंबन करतां सम्यग्दर्शन थाय छे ने पछी स्थिरता रूपे तेनुं आलंबन
करतां समयक्चारित्र थाय छे. ए सिवाय तीर्थंकरभगवानना दिव्यध्वनिनुं आलंबन पण तारा आत्माने
मलिनतानुं कारण छे. ध्रुव आत्मा सिवाय कोई पण परद्रव्य सामे जोतां विकार थाय छे.–आम जाणीने जे जीव
पोताना श्रद्धा–ज्ञानने चैतन्यस्वभावमां एकाग्र करे छे तेनो मोह क्षय थई जाय छे. श्रद्धाने चैतन्य उपर मूकवी
ते ज मोहक्षयनो मार्ग छे.
अनंतशक्तिवाळा चिन्मात्र परम आत्मानुं एकाग्र संचेतनलक्षण ध्यान होय छे. आवुं चैतन्य परमात्मानुं
ध्यान ते ज सम्यग्दर्शन–ज्ञान–चारित्रनो उपाय छे.
सुधी साचा देव–गुरु–शास्त्रने ओळखीने न माने त्यां सुधी स्वभाव तरफ वळवानुं बनतुं नथी अने साचा देव–
गुरु–शास्त्रने मानवा छतां जो स्वभाव तरफ न वळे तो पण कल्याण थतुं नथी.
ध्यान करवानुं बतावी शकता नथी, माटे ते तो बधा खोटा देव, खोटा गुरु ने खोटां शास्त्र छे.