श्री प्रवचनसार गाथा १९४ उपर पू. गुरुदेवश्रीनुं प्रवचन
एक ज छे. जीव अज्ञानभावे अध्रुव एवा विकारने तथा संयोगोने पोतानुं स्वरूप मानतो हतो ते अधर्म हतो.
हवे, परद्रव्यनुं आलंबन अशुद्धतानुं कारण छे ने स्वद्रव्यनुं आलंबन शुद्धतानुं कारण छे–एम पूर्वे कहेला विधि
वडे शुद्धात्माने जाण्यो ते धर्म छे. मूळ सूत्रमां ‘
आत्माने जाणे छे तेने तेना आश्रये शुद्धता प्रगटे छे. पहेलांं मलिन भावोने पोतानुं स्वरूप मानतो त्यारे
शुद्धता प्रगटती न हती, हवे ते मान्यता फेरवीने शुद्ध आत्माने जाण्यो एटले शुद्धता प्रगटी.
छे. जो ऊंधी मान्यता आत्मामां सर्वथा थती ज न होय तो शुद्धात्माने समजीने ते टाळवानुं पण रहेतुं नथी,
एटले आत्माने समजवानो उपदेश आपवानुं पण रहेतुं नथी. अनादिथी आत्माने क्षणिक विकार जेटलो मान्यो
छे ते मिथ्या मान्यता छोडाववा श्री आचार्यदेव समजावे छे के आत्मानो स्वभाव त्रिकाळ शुद्ध उपयोगस्वरूप
ध्रुव छे, तेनी श्रद्धा करो.
आत्मा ते रागथी रहित छे, –एम ज्ञानवडे शुद्धआत्मा जणाय छे. आत्मामां एक ज गुण नथी पण श्रद्धा–ज्ञान–
चारित्र वगेरे अनंत गुणो छे; राग–द्वेष थाय ते चारित्रगुणनुं विकारी परिणमन छे ने शुद्धात्माने मानवो ते
श्रद्धागुणनुं निर्मळ परिणमन छे तथा शुद्धात्माने जाणवो ते ज्ञानगुणनुं निर्मळ परिणमन छे. ए रीते दरेक गुणनुं
त्रिकाळी शुद्ध स्वभावमां वळ्या, श्रद्धानी पर्याये विकाररहित आखा शुद्ध आत्मामां वळीने तेने मान्यो छे अने
ज्ञाननी पर्याय पण चारित्रना विकारनो नकार करीने स्वभावमां वळी छे एटले तेणे पण विकाररहित शुद्ध
आत्माने जाण्यो छे. आ रीते, चारित्रनी पर्यायमां राग–द्वेष होवा छतां श्रद्धा–ज्ञान स्व तरफ वळतां शुद्ध आत्मानी
श्रद्धा तथा ज्ञान थाय छे. राग वखते जो रागरहित शुद्ध आत्मानुं भान थई शकतुं न होय तो कोई जीवने चोथुं–
पांचमुं–छठ्ठुं वगेरे गुणस्थान के साधकदशा ज प्रगटी शके नहि अने साधक भाव वगर मोक्षनो पण अभाव ठरे.