કલ્યાણક ઊજવવાનું થતા તે ખાસ ઉલ્લાસપૂર્વક ઊજવાયા હતા. પંચકલ્યાણકમાં જે એક એકથી ચડિયાતા દ્રશ્યો
થયા તે તો નજરે નીહાળનાર જ જાણે. અને તેની સાથે સાથે પૂ. ગુરુદેવશ્રીના શ્રીમુખથી જે અધ્યાત્મરસની ધારા
વહેતી તેનો સ્વાદ તો સાક્ષાત્ સાંભળનાર જ જાણે. એ મહાન વસ્તુને અહીં ઉતારવાનું સામર્થ્ય આ નાનકડી
કલમમાં કયાંથી હોય?
જેમ સ્વપ્નમાં સુંદર નગરીની રચના દેખાય તેમ અહીં તેવી નગરી સાક્ષાત્ દેખાતી હતી–એ નગરીનું નામ હતું
‘વિદેહધામ’.....અને વિદેહની જેમ ત્યાં ખરેખર ધર્મકાળ વર્તતો હતો. જુદા જુદા દેશના અનેક ત્યાગીઓ,
વિદ્વાનો વગેરે પાંચ–છ હજાર ઉપરાંત શ્રોતાઓની સભામાં પણ કયાંય વિરોધનું નામનિશાન જણાતું ન હતું.
આવો મોટો સમુદાય હોવા છતાં ગુરુદેવના પ્રવચન સમયે આખું વાતાવરણ ધીરગંભીર શાંતિમય બની રહેતું; સૌ
પ્રસન્નતાપૂર્વક પ્રવચન સાંભળવામાં મુગ્ધ બની જતા હતા અને આશ્ચર્યથી ડોલી ઊઠતા કે ‘અહો! આ જ ખરું
સમજવાનું છે.’ ગુરુદેવના પ્રવચન સાંભળવામાં લોકોને એટલો બધો રસ આવતો હતો કે પંચકલ્યાણકના
અનેકવિધ કાર્યક્રમોમાં પણ પ્રવચન માટે તલસતા અને વારંવાર પૂછતા કે
રહ્યો છે....સત્યના જિજ્ઞાસુ અનેક જીવો છે....અપૂર્વ આધ્યાત્મિક તત્ત્વનું પ્રેમપૂર્વક શ્રવણ કરનાર જિજ્ઞાસુ
જીવોનો આવો ભવ્ય મેળો આ કાળે અજોડ હતો....સર્વત્ર જૈનધર્મમય વાતાવરણ હતું. ઘણા લોકો એમ કહેતા કે
અમે તો સ્વર્ગપુરીમાં આવ્યા છીએ, કોઈ કહેઃ અમે ધર્મપુરીમાં આવ્યા છીએ, તો કોઈ કહે–અમે વિદેહધામમાં
આવ્યા હોઈએ–એવું લાગે છે. એ રીતે ચારે તરફથી સર્વ લોકોના મુખે આનંદ–આનંદના જ સૂર નીકળતા હતા.
હતા અને બીજી તરફ ગુરુદેવના અદ્ભુત પ્રવચનો શાંતઅધ્યાત્મરસમાં ઝુલાવતા હતા–આવા અપૂર્વ સુમેળથી
મુમુક્ષુઓ પોતાને ધન્ય....ધન્ય...સમજતા હતા.
વિજયાનગરી, અયોધ્યાનગરી, સુસીમાનગરી, પુંડરીકિણીનગરી, કુંદકુંદનગર, કહાનનગર, વગેરેથી ‘વિદેહધામ’
લોકો પણ અતિશય ભક્તિને લીધે ઠેઠ માનસ્તંભ ઉપર ઊંચેઊંચે હોંશથી પહોંચી જતા હતા. જાણે તીર્થની યાત્રા
કરવા માટે ડુંગર ઉપર જતા હોય–એવો એ દેખાવ હતો.
હોય તે વખતનું શાંત–શાંત વાતાવરણ જોતાં ભક્તોના હૃદય થંભી જતા. ગુરુદેવને પણ ત્યાંથી નીચે આવવાનું
મન થતું ન હતું. ‘અહો! આ અતિશય ઉન્નત ધર્મસ્થંભ જોતાં દિન દિન વિશેષ વૃદ્ધિગત થઈ રહેલો ગુરુદેવનો
ધર્મપ્રભાવ ઊંચે ચડી રહ્યો છે.
છાપવાળા છે, તેઓ નિકટ મોક્ષગામી જ હોય છે, તેઓને