थाय त्यां तो, अरेरे! मारो आत्मा चिंताना गंजथी घेराई गयो–एम अज्ञानीने लागे छे.....तेने
ज्ञानीओ कहे छे के–अरे भाई! चिंताथी घेराई जाय एवो तारा आत्मानो स्वभाव नथी. तारा
आत्मानो एवो अभोक्ता स्वभाव छे के चिंताना परिणामने ते न भोगवे.....माटे तुं मुंझा
नहीं.....चिंताना अभोक्ता एवा तारा ज्ञायक स्वभावने लक्षमां ले. ज्ञानस्वभावना लक्षे तने
ज्ञाता परिणामना अनाकुळ आनंदनुं वेदन थशे, ते आनंदना ज भोक्ता थवानो तारो स्वभाव छे.
ज्ञानीनेय कोई वार चिंता–परिणाम थाय, पण आवा आनंद–स्वभावना वेदननी अधिकतामां
तेमने चिंतानी अधिकता कदी थती नथी एटले तेमने मूंझवण थती नथी, शंका थती नथी; माटे
खरेखर ते ज्ञानी चिंताना के हर्षना भोक्ता नथी, तेनुं भोक्तापणुं तेमने विरमी गयुं छे; तेमने तो
आनंदनुं ज भोक्तापणुं छे. आम समजीने हे जीव! तुं पण अंतर्मुख थईने आनंदनो भोक्ता बन.
निर्णयमां एक ज प्रकार आवी जाय के अहा! आ एक ज मारुं अवलंबन छे. ज्यां अंतरना
लक्षपूर्वक आवो पक्ष थाय त्यां प्रयत्ननी दिशा स्वभाव तरफ वळ्या विना रहे ज नहि.....एटले के
आत्माना आश्रये अल्पकाळमां तेने सम्यग्दर्शन थाय ज. (स. गा. ११ उपरना प्रवचनमांथी)