संसारथी संतप्त जीवोने शांतिनी झांखी करावतुं अजोड आध्यात्मिक – मासिक
वर्ष १४ म
ुं
अंक ९ मो
अषाड
वी.
सं. २४८३
१६५
अहो, आवो मारो आत्मा!
रे जीव!
तुं बाह्य विषयोमां सुख मानीने त्यां ज आसक्त थाय छे, परंतु
“आत्मा” पण एक विषय छे, –एने तुं केम भूली जाय छे? जेने लक्षमां
लेतां अतीन्द्रिय–आनंदनुं वेदन थाय–एवा परमशांत आनंदस्वरूप स्व–
विषयने छोडीने दुःखदातार एवा परविषयोमां ज तुं कां राची रह्यो
छे!! रे भाई!
हवे तारा स्व–विषयनी सामे जो... आवा महान् विषयने भूली
न जा...सारा...उत्तम...अने सुखदायी एवा स्वविषयने छोडीने अधु्रव,
अशरण अने दुःखदायी एवा पर–विषयने कोण आदरे?
आ स्व–विषयमां एकाकार थतां ज तने एम थशे के–
‘अहो, आवो मारो आत्मा!’
अने पछी आ स्व–विषयना अतीन्द्रिय आनंदना स्वाद पासे
जगतना बधा विषयो तने अत्यंत तुच्छ लागशे.
(रात्रिचर्चा उपरथी)