Atmadharma magazine - Ank 170
(Year 15 - Vir Nirvana Samvat 2484, A.D. 1958).

< Previous Page   Next Page >


PDF/HTML Page 8 of 25

background image
માગશરઃ ૨૪૮૪ઃ૭ઃ
એટલું જ છે કે જ્યારે આપ મહામુનિધર્મની ભગવતી દીક્ષા અંગીકાર કરવા અડગપણે તૈયાર થયા છો
ત્યારે આવો પ્રસંગ ઉપસ્થિત થાય છે.
દશરથઃ– પુત્ર! તારા વચનો મારા દિલમાં આરપાર ઊતરી જાય છે. તારા દિલની વિશાળતાથી મારું અંતર
સાંત્વન અનુભવે છે. મને એ જ વિચાર થાય છે કે અહા! આ વિશ્વના ખેલ કેવા ન્યારા છે! આ
સંયોગ સાથેના ક્ષણિક સંબંધો કેવા ન્યારા છે!!
(સેનાપતિ આવીને નમસ્કાર કરે છે.)
દશરથઃ– શા સમાચાર છે, સેનાપતિ!
સેનાપતિઃ– મહારાજ! હું રાજકુમાર ભરતના મહેલેથી આવું છું. આપ જિનદીક્ષા અંગીકાર કરી રહ્યા છો, તે હકીકત
જાણીને ભરતના હૈયામાં આનંદનો પાર નથી.
દશરથઃ– વાહ, આનંદ કેમ ન હોય! મુનિદશા તે તો પરમાત્મપદને ભેટવાનો મુક્તિનો મહોત્સવ! તે પ્રસંગે
ભરત જેવા વૈરાગી ધર્માત્માને આનંદ થાય તેમાં આશ્ચર્ય શું છે?
સેનાપતિઃ– પણ મહારાજ! રાજકુમાર ભરતને અત્યંત આનંદ તો એટલા માટે છે કે તેણે પણ આપની સાથે જ
જિનદીક્ષા અંગીકાર કરવાનો નિર્ણય કરેલ છે. જિનદીક્ષા માટેની ઘણાકાળની ભાવના આજે પૂરી થશે,
એથી જ તે અત્યંત આનંદિત છે.
બધા એક સાથેઃ– હેં, આ શું? શું ભરતજી પણ મુનિવ્રત ધારણ કરવા તૈયાર થયા છે? આટલી નાની વયમાં!
દશરથઃ–
અહા, જીવોના પરિણામ કેવા સ્વતંત્ર છે! જગતના પદાર્થોની શી ગતિ છે! શી સ્થિતિ છે!
જિનેન્દ્રદેવની દિવ્યધ્વનિમાં આવેલ સર્વ પદાર્થની સ્વતંત્રતાનો ઢંઢેરો સત્ય છે..ક્રમબદ્ધ પરિણમતા
પદાર્થો પોતપોતાના ઉત્પાદ–વ્યય–ધ્રૌવ્ય સ્વભાવને ધારણ કરીને સ્વતંત્ર પરિણમી રહ્યા છે. ત્યાં શેનો
હર્ષ?–ને શેનો શોક? માત્ર જ્ઞાન કરવું તે જ જીવનું કર્તવ્ય છે..અહા! ભરત પણ શું મારી સાથે જ
દીક્ષિત થશે!
(ભરત આવે છે, દરબારીઓ ઊભા થઈ સન્માન કરે છે; દશરથરાજા તથા રામચંદ્રજીને નમસ્કાર
કરીને, ભરત વૈરાગ્યપૂર્વક કહે છે–)
ભરતઃ– હા, પિતાજી! હું પણ આપની સાથે જ અડગ મુનિપદ ધારણ કરીને મારા આત્મકલ્યાણને સાધીશ, માટે
આપ આજ્ઞા કરો.
દશરથઃ– હે વત્સ! કુમાર! તારી ભાવના ઉત્તમ છે..પરંતુ હમણાં જ તારી માતાએ તારા રાજ્યાભિષેકનું વરદાન
માંગ્યું છે, માટે હાલ થોડો વખત તો રાજ્ય કરો..હજી તમે બાળક છો..પછી વૃદ્ધ ઉંમર થતાં સુખેથી
જિનદીક્ષા લેજો.
ભરતઃ– પિતાજી! આ ક્ષણભંગુર જીવનનો શો ભરોસો!
વિદ્યુત લક્ષ્મી પ્રભુતા પતંગ
આયુષ્ તે તો જલના તરંગ
પુરંદરી ચાપ અનંગ રંગ
શું રાચિયે જ્યાં ક્ષણનો પ્રસંગ?
આયુષ્ય પૂરું થતાં ક્ષણભરમાં પાણીના પરપોટાની જેમ આ નાશવાન દેહ છૂટી જાય છે. તેમજ આ મૃત્યુ
વૃદ્ધ–બાળક કે યુવાન વચ્ચે ભેદભાવ રાખતું નથી....તે મૃત્યુ કોને ખબર ક્યારે આવી પહોંચે? માટે
આત્મહિતમાં પ્રમાદી થવું યોગ્ય નથી, માટે મને આજ્ઞા આપો.
શેઠઃ– પરંતુ રાજકુમાર! મહારાજા દીક્ષા લ્યે છે ને હવે આ રાજ્યના ધણી આપ છો..માટે આપ આ રાજ્યનું
પાલન કરો..પ્રજાજનો આપને વિનંતી કરે છે. વળી મારી સલાહ જો માનો તો હાલ આપ
ગૃહસ્થાશ્રમમાં રહીને વ્યવહારધર્મનું પાલન કરો, તે વ્યવહારધર્મથી પણ પરંપરા મોક્ષ થશે, સમજ્યા?
તો પછી મુનિ થવાની શી જરૂર છે?
ભરતઃ– નહિ, શેઠ! એમ નથી. વ્યવહારધર્મ દ્વારા કદી મોક્ષ થતો નથી, વ્યવહારધર્મ એ તો પુણ્યબંધનું કારણ
છે. પુણ્યથી તો ક્ષણિક સંયોગો મળીને છૂટી જાય છે, તેનાથી જીવનું કલ્યાણ કે મુક્તિ થતી નથી.
શેઠઃ– અરે કુંવરજી! વ્યવહારધર્મથી મોક્ષ થાય એમ તો અમારા બાપદાદાના વખતથી ઘણા લોકો માનતા
આવે છે,–તે શું ખોટું?
ભરતઃ– હા, જરૂર, તે ખોટું છે. મોક્ષ તો નિશ્ચયધર્મની આરાધનાથી જ થાય છે, વ્યવહારધર્મથી નહિ. અનંત
જિનેન્દ્ર ભગવંતો જે માર્ગે વિચર્યા અને