छे के हुं तेनुं दुःख मटाडी दउं, पण हे भाई! आखा जगतना बधा
जीवोना अनंत दुःखने अमे शुं नथी देखता! जगतना जीवोनुं
दुःख देखता होवा छतां अमने एवी रागवृत्ति नथी ऊठती के “हुं
आनुं दुःख दूर करी दउं.” परना दुःखनुं ज्ञान तो छे, पण
रागबुद्धि थती नथी, माटे (अमारुं उदाहरण लईने) हे जीव! तुं
समज के आत्मानो स्वभाव तो ज्ञान ज छे; राग थाय ते
आत्मानो स्वभाव नथी, परने दुःखी देखीने राग थाय के रागने
लीधे जीव परनुं दुःख मटाडी शके–एवुं वस्तुस्वरूप नथी. आवुं
वस्तुस्वरूप जाणवा छतां, ज्ञानीने पण जे करुणानी शुभ वृत्ति
थई आवे छे ते पोतानी अस्थिरताने लीधे थाय छे. अरे रे! आ
अज्ञानी जीवो पोताना आनंदनिधानने भूलीने संसाररूपी
दुःखसागरमां डुबेला छे; तेओ पोताना आनंदनिधानने ओळखे
तो ज तेनुं दुःख मटे,–आवी अनुकंपा ज्ञानीने पण राग वखते
आवे छे. पण आवी अनुकंपाने लीधे हुं परनुं दुःख मटाडी दउं–
एम ते मानता नथी, केम के ते जाणे छे के–जगतमां सामा जीवोने
जे दुःख छे ते कोई संयोगने लीधे नथी, पण ते जीवो पोते
पोताना आनंदस्वभावने भूली रह्या छे तेथी ज दुःखी छे; अने ते
जीवो पोते पोताना आनंदस्वरूपने ओळखीने तेमां एकाग्र थाय
तो ज तेओनुं दुःख टळे. तेने बदले बीजो जीव एकाग्र थाय तो ज
तेओनुं दुःख टळे तेने बदले बीजो जीव माने के “हुं तेओनुं दुःख
मटाडी दउं”–तो ते जीव कांई बीजानुं दुःख तो मटाडी शकतो
नथी, पण “हुं बीजानुं दुःख मटाडी दउं” एवा मिथ्या
अभिप्रायने लीधे ते जीव पोते दुःखी थाय छे.