अंतर्मुख वलण करवुं ते ज छे, ने बहिर्मुख वलण तो बंधनुं ज कारण
छे; माटे जेने मोक्ष प्रिय छे एवा मोक्षार्थी जीवने अंतर्मुख वलणनी ज
रुचि होय छे, बहिर्मुख एवा व्यवहारभावोनी तेने रुचि होती नथी.
आदरवारूपे नथी, पण ते ज्ञेयरूपे ने हेयरूपे छे. आदर अने रुचि तो
अंतर्मुख वलणनी ज होवाथी, जेम जेम ते अंतर्मुख थतो जाय छे तेम
तेम बहिर्मुख भावो छूटता जाय छे. आ रीते निश्चय स्वभावमां
अंतर्मुख थतां बहिर्मुख एवा व्यवहारनो निषेध थई जाय छे.–आ ज
मोक्षनी रीत छे.