उ.ः-
छे.
उ.ः-
छे.
उ.ः-
उ.ः-
भोगवटाने) छोडतो नथी.
उ.ः-
ज्ञानी) एम बतावे छे के तुं ज्ञायकस्वभाव तरफ वळ, ने प्रकृतिना स्वभावने छोड; ते
ज्ञायकस्वभावने पकडवानुं कहे छे ने प्रकृतिना स्वभावने छोडवानुं कहे छे. राग-द्वेष, हर्ष-शोक ते
प्रकृतिनो स्वभाव छे, तेनाथी आत्माने लाभ थवानुं कहे तो ते द्रव्यश्रुत नथी पण कुश्रुत छे.
द्रव्यश्रुत तो ज्ञायक तरफ वळीने मिथ्यात्वनो नाश थवानुं बतावे छे; अने आवा द्रव्यश्रुत ज
मिथ्यात्वादि छोडाववाने समर्थ निमित्त छे,-कोने? के भावश्रुतज्ञानस्वरूप शुद्धआत्मज्ञान प्रगट करे
तेने. रागथी जे धर्म मनावे छे ते कुश्रुत छे, ते तो मिथ्यात्वादि छोडाववाने निमित्त पण नथी.
उ.ः-
माटे जिज्ञासाथी सांभळे छे, ते पात्र श्रोता छे. पण श्रवण करीने पछी बीजाने संभळाववानुं ने
मान-मोटाई लेवानुं जेनुं लक्ष छे-तेवो जीव तो श्रवणनी लायकातवाळो पण नथी.
उ.ः-
आवुं भावश्रुतज्ञान-शुद्धआत्मानुं ज्ञान-प्रगट करे छे तेने तो द्रव्यश्रुत मिथ्यात्वादि छोडाववानुं
समर्थ निमित्त थयुं. अने अज्ञानी एवुं भावश्रुतज्ञान करतो नथी तेथी तेने ते द्रव्यश्रुतनुं ज्ञान
मिथ्यात्वादि छोडाववानुं निमित्त पण नथी थतुं. द्रव्यश्रुत तो मिथ्यात्वादि छोडाववाने समर्थ
निमित्त छे,-पण अज्ञानी तेने निमित्त बनावतो नथी. उपादान विना निमित्त कोनुं?