શ્રાવણઃ ૨૪૮પઃ ૩ઃ
સમકિત–શ્રાવણ આયો રે...
સમ્યગ્દર્શન થતાં આત્મામાં ચૈતન્યરસની ધારા વરસે છે,
અજ્ઞાનદશાનાં તીવ્ર આતાપો શમી જાય છે...અનુભવરૂપી
ઝબકારા થાય છે.....આત્મભૂમિમાં સાધકભાવરૂપી અંકૂરા જાગે
છેે....... ભ્રમણારૂપી ધૂળ ઊડતી નથી ને અસંખ્ય આત્મપ્રદેશે
સર્વત્ર આનંદ આનંદ છવાઈ જાય છે.–ઇત્યાદિ પ્રકારે સમ્યગ્દર્શનને
શ્રાવણ માસની–વર્ષાઋતુની ઉપમા આપીને કવિ ભુધરદાસજી કેવું
ભાવવાહી વર્ણન કરે છે તે નીચેના કાવ્યથી માલૂમ પડશે.
(શ્રાવણ માસમાં પ્રસિદ્ધ થતું આ કાવ્ય અધ્યાત્મરસિકોને વિશેષ
પ્રિય લાગશે.)
અબ મેરે સમકિત–સાવન આયો.....બીતિ કુરીતિ–મિથ્યામતિ ગ્રીષમ,
પાવસ સહજ સુહાયો.......અબ મેરે સમકિત–સાવન આયો,
આજ અમારે સમ્યક્ત્વરૂપી શ્રાવણ આવ્યો છે; કુરીતિ
અને મિથ્યામતિરૂપી ગ્રીષ્મકાળ હવે વીતી ગયો છે અને
આત્મિકરસની સહજ વર્ષા શોભી રહી છે.–આજે મારે એવો
સમ્યક્ત્વરૂપી શ્રાવણ આવ્યો છે.
અનુભવ–દામિની દમકન લાગી, સુરતિ ઘટા ઘન છાયો.
બોલે વિમલ વિવેક–પપીહા, સુમતિ સુહાગિન ભાયો.....
..... અબ મેરે સમકિત–સાવન આયો........
સમ્યક્ત્વરૂપી શ્રાવણ આવતાં, આત્મ–અનુભવીરૂપી
વીજળી ઝબકવા લાગી છે અને સમ્યક્રુચિરૂપી ઘનઘોર ઘટાથી
આત્મિક આકાશ છવાઈ ગયું છે; વિમળ વિવેકરૂપી પપૈયા ‘પીયુ
પીયુ’ બોલે છે અને તેનો પીયુ પીયુ મધુરધ્વનિ સુમતિરૂપી
સુહાગિનીને બહુ પ્રિય લાગે છે.–આજે અમારે એવો સમ્યક્ત્વરૂપી
શ્રાવણ આવ્યો છે.
ગુરુ ધુનિ–ગરજ સુનત સુખ ઉપજત, મોર–સુમન વિહસાયો..........
સાધક ભાવ–અંકૂર ઊઠે બહુ, જિન તિત હરષ સવાયો.......
અબ મેરે સમકિત–સાવન આયો............
સમ્યક્ત્વરૂપી વર્ષાઋતુમાં, શ્રી વીતરાગ ગુરુના ધ્વનિરૂપ
મેઘગર્જના સાંભળીને સુખ ઊપજે છે અને સુબુદ્ધિજનોના
ચિત્તરૂપી મયૂર વિકસિત થયો છે; આત્મક્ષેત્રમાં સાધક