चैतन्यस्वभावनो अनाकुळ शांतरस चखाडुं. आवी वात ज्ञानीए संभळावी त्यारे अंतरनी रुचिमां
विकारनी पक्कड राखीने जीवे सांभळ्युं, तेथी तेने अतीन्द्रिय आनंदनो स्वाद न आव्यो. त्यारे ज्ञानी तेने
फरीने समजावे छे के अरे जीव! तारी रुचिमां तें विकारने पकडयो छे तेथी तने तारा अतीन्द्रिय
चैतन्यस्वरूपनो स्वाद ले, तो तने तारा अतीन्द्रिय आनंदनो पूर्वे कदी नहि आवेलो एवो स्वाद आवशे.
आ रीत प्रमाणे अंतर्मुख थईने अनुभव करतां ते जिज्ञासु जीवने अतीन्द्रिय आनंदनो स्वाद आवे छे.
आ ज धर्मनी अने अतीन्द्रिय आनंदना अनुभवनी रीत छे.
नथी. अरे भाई! आ संसारना आवा दुःख! तेनाथी छूटकारा माटे अंतरमां आ वात समजवानो
प्रयत्न कर. एकला क्षणिक विकारनुं जोर न देख; विकार वखते ज आखो नित्यानंद अविकारी
आनंदस्वभाव भर्यो छे ते स्वभावने देख...तेनो आदर कर. बापु! चिरस्थायी स्वभावना शरण विना
बहारमां कोई तने शरण थाय तेम नथी, तेमज क्षणिक विकारना शरणे पण तारा भवभ्रमणना आरा
आवे तेम नथी. भाई, तुं एम न मानी ले के आत्मानी वात केम समजाय? तुं नानो नथी.
सिद्धभगवान जेवडी महान प्रभुता तारामां भरेली छे. जो तें तारी प्रभुताने लक्षमां न लीधी तो तें कांई
नथी कर्युं...जेनाथी भवदुःखना आरा अटके एवुं कांईक अपूर्व कर. आत्मानो चिदानंदस्वभाव विकारमां
नथी, ने विकार आत्माना स्वभावमां नथी.–आवा आत्मस्वभावने लक्षमां ले; तेने लक्षमां लेतां
अतीन्द्रियआनंदना वेदन सहित तेनी प्रतीति थाय–तेनुं नाम सम्यग्दर्शन छे. आवुं सम्यग्दर्शन थतां
आत्मामां सिद्धपदना भणकार आवी जाय छे.
कयांथी टळशे? अहा, चैतन्यनो आत्मरस–अतीन्द्रिय आनंदरस तेनो स्वाद जेमां न आवे ते सुख
केवुं? ने ते धर्म केवो? केवळज्ञान अने सिद्धपदरूपी फळ पाके एवी ताकात चैतन्यवेलडीमां भरी छे.
आवी तारी ताकातने हे जीव! तुं एक वार अंर्तमुख थईने प्रतीतमां ले. जो आवा आत्माने प्रतीतमां
न लीधो तो शास्त्रो भण्यो के मुनिव्रत पाळ्यां ते बधुं मोक्षने माटे व्यर्थ छे, ए बधुं अनंतवार जीव
करी चूकयो छे, माटे आत्मानो ज्ञानानंदस्वभाव शुं चीज छे तेने एकवार लक्षमां ले...तेनी प्रतीति
कर...एनी प्रतीत करतां भवभ्रमणनो अंत आवी जाय छे. अहींथी देशभूषण अने कुलभूषण मुनिवरो
मोक्ष पधार्या, ते पहेलां तेमणे आवा शुद्ध आत्मानी प्रतीत अने अनुभव कर्यो हतो, अने पछी तेमां
संपूर्ण लीन थईने केवळज्ञान अने मोक्षपद पाम्या. आ रीते मोक्षनो उपाय अंर्त स्वभावमां छे, ते
स्वभावनी ओळखाण अने प्रतीतनो प्रयत्न करवो जोईए. जुओने, आ मुनिओनां धाम केवां छे!
आ देशभूषण अने कुलभूषण मुनिवरो ज्यारे अहीं साक्षात् विचरता हशे त्यारे तेमना देदार केवा
हशे?–जाणे के सिद्धभगवान उपरथी उतर्यां! चैतन्यमां झूलता झूलता तेओ सिद्धपदने साधता हता ने
अतीन्द्रिय निजानंदनो अनुभव करता हता. रामचंद्रजी जेवा पण भक्तिथी तेमनी पासे नाची ऊठया
हता. असुरदेवो देशभूषण–कुलभूषण मुनिवरोने उपद्रव करीने ध्यानमां उपसर्ग करता हता, राम–
लक्ष्मणे ते असुर देवोने भगाडी मूकया, ने मुनिवरोनी खूब भक्ति करी. मुनिवरो केवळज्ञान
पाम्या...अने अहींथी तेओ मोक्ष पधार्या...आवा मुनिवरोनुं आ सिद्धिधाम छे. अहा! मुनिपद शुं छे–
ए लक्षमां