छीपाववी होय ते जीव पाणीमांथी सेवाळ काढी नांखीने शुद्ध जळने पीए छे; तेम जे आत्मार्थी होय ,
जेने आत्माना शांतजळनी तरस लागी होय, ने आत्मानो अनुभव करीने ते तरस छीपाववा चाहतो
होय ते आत्मार्थी जीव आत्मामांथी विकारी–मलिन भावोने जुदा करीने शुद्ध ज्ञानानंद स्वभावपणे
परथी जुदा एकत्वनी उपलब्धि केवळ सुलभ ना.
ज्ञानानंदस्वरूप आत्मानी रुचि तें कदी करी नथी, तेना श्रवणमां प्रेम अने उत्साह कर्यो नथी, तें तेनो
अनुभव कर्यो नथी. एकत्वस्वरूप समजावनारा संतोनो यथार्थ परिचय पण कर्यो नथी, माटे हवे एक
नथी–एम कह्युं छे. ए ज रीते, अनादि निगोदना जीवो के जेने संसारमां कदी कान मळ्या ज नथी, छतां
तेओए पण काम–भोग–बंधननी कथा अनंतवार सांभळी छे–एम कह्युं, केमके शब्दोने न सांभळ्या
छतां तेनी रुचिमां–अभिप्रायमां–अनुभवमां तो ए काम–भोग–बंधननी वात घूंटाय ज छे. अनादिथी
जे विपरीत रुचि हती तेवी ज रुचि दिव्यध्वनि सांभळती वखते पण जो घूंटाय ज छे तो तेनामां
आत्मानी वात सांभळी ज नथी, तेणे भगवाननी वात सांभळी ज नथी.
आत्मानी रुचि प्रगट करे तो तेनो अपूर्व स्वाद आवे. तेनुं द्रष्टांत; बे भमरा हता...बंने दुर्गंधमां रहेता
ने नाकमां दुर्गंधी गोळी भरीने तेनी दुर्गंधनो स्वाद लेता हता...एकवार एक भमरो सुगंधी गुलाब
उपर जईने बेठो ने तेनी सुगंधथी प्रसन्न थईने बीजा भमराने कह्युं : चाल भमरा! गुलाबनी सुगंध
लेवा! आ दुर्गंध करतां तने सुंदर सुगंधी गुलाबनी सुगंधनो स्वाद चखाडुं! बीजो भमरो तेनी साथे
स्वाद न आव्यो. पहेला भमराए पूछयुं : केम भाई ! केवी सुगंध आवी? तो बीजो भमरो कहे : मने
तो पहेला जेवी ज दुर्गंध आवे छे, कांई फेर नथी देखातो. पहेला भमराए विचार करीने कह्युं : अरे
भमरा! तारा नाकमां आ दुर्गंधी वस्तु भरी छे ते काढी नांख ने पछी आ गुलाबने सूंघ, तो तने तेनी
सुगंधनो स्वाद आवशे. बीजा भमराए नाकमांथी दुर्गंधी वस्तु काढी नांखी ने गुलाबनी सुगंधथी ते
प्रसन्न थयो...तेम अनादिथी चाली आवती विकारनी रुचि टाळीने पोताना स्वरूपना अतीन्द्रिय
आनंदनो स्वाद लईने ज्ञानी धर्मात्मा बीजा भव्य जीवोने कहे छे के अरे जीव! चाल तारा