ज्ञानमंत्रने ध्याववाथी दुःख दूर थई जाय छे:–
एक वृद्ध विकराल भाव धरी त्रास करे, एक महा सुंदर सुभावकों लिखावे है.
देखी विकराल ताको मन मांही भय माने, सुंदर को देखी ताको पीछे दौरि धावे है;
असो खेदखिन्न देखी काहू जन मंत्र दीयो, ताको उर आनि वो निःशंक सुख पावै है.
गुरुदेवे दीयो ज्ञानमंत्र जब जब ध्याये, तब न सताव दोउ दुःखको हरतु है,
करीके विचार उर आनिए अनुप भाव, चिदानंद दरसा: भावको धरतु है;
सुधापान कीए और स्वादको न चाखे कोउ कीए सुध रीति सुध कारज सरतु है.
त्रास आपे छे अने बीजी महासुंदर रूप दर्शावीने ललचावे छे. तेमां तेना
विकराळ रूपने देखीने तो ते मनुष्य भय पामे छे. अने सुंदर रूप देखीने
तेनी पाछळ दोडीने फसाय छे.– ए रीते तेने खेदखिन्न देखीने कोई पुरुषे तेने
मंत्र दीधो. तेने अंतरमां धारण करवाथी ते निःशंक–निर्भय थईने सुख
पाम्यो. तेम आ विकट भववनमां संपत्ति अने विपत्ति ए बे डाकण समान
सुख अने दुःखनुं रूप धारण करीने जीवने अतिशय खेदखिन्न करे छे.–शुभना
फळरूप अनुकूळतामां तो सुख मानीने जीव तेनी पाछळ दोडे छे, ने
अशुभना फळरूप प्रतिकूळताथी अत्यंत भयभीत थईने डरे छे. ए रीते ते
महा दुःखी थाय छे. त्यां गुरुदेवे करुणा करीने शुद्ध चेतनारूप ज्ञानमंत्र तेने
आप्यो; गुरुदेवे दीधेला ज्ञानमंत्रने ज्यारे ते ध्यावे छे त्यारे संपत्ति–विपत्ति
तेने सतावी शकती नथी ने तेनुं दुःख दूर थई जाय छे.–आ प्रमाणे विचार
करीने, चिदानंद स्वभावरूप ज्ञानमंत्रने धारण करो अने तेना
अनुपमभावने पोताना अंतरमां प्रगट करो. ते ज्ञानमंत्र द्वारा शुद्ध चेतनानुं
सुधापान कर्या पछी बीजा कोई स्वादने जीव चाखतो नथी. चैतन्य रसना
स्वाद पासे जगतनां बीजा बधा स्वाद तेने नीरस लागे छे. शुद्ध चेतना
भावरूप आ रीते अंगीकार करवाथी जीवनुं शुद्ध कार्य सरे छे.