तुष्यत्यन्तः प्रबुद्धात्मा बहिर्व्यावृत्त कौतुकः।।
गयुं छे; पण जेने आत्माना आनंदनी खबर नथी एवो मूढ बहिरात्मा बाह्य विषयोमां सुख मानीने तेनुं ज
कौतुक करे छे, ने तेमां ज प्रीति करे छे, चैतन्यनी प्रीति के तेनो महिमा करतो नथी, ते तो बाह्यमां शरीरादि
विषयोमां ज संतुष्ट वर्ते छे. पण अरे मूढ! तेमां क््यांय तारुं सुख नथी, सुख तो चैतन्यतत्त्वमां ज छे; माटे
एकवार तारा चैतन्यतत्त्वने जाणवानुं तो कौतूहल कर.
तने आनंदना विलास सहित तारुं चैतन्यतत्त्व अंतरमां देखाशे. उग्र रुचि अने उग्र पुरुषार्थ माटे
आचार्यदेव कहे छे के तुं मरीने पण तत्त्वनो कुतूहली था, एटले के चैतन्यतत्त्वने जाणवा माटे तारुं
जीवन अर्पी दे...जीवनमां चैतन्यने अनुभववा सिवाय मारे बीजुं कांई काम छे ज नहि. लाख
प्रतिकूळता आवे के मरण आवे तो पण मारे मारुं चैतन्यतत्त्व जाणवुं छे. एम एकवार द्रढ निश्चय
करीने साची धगशथी प्रयत्न कर तो जरूर चैतन्यनो अनुभव थशे.
अनुभव भवभूर्तेः प्रार्श्ववर्ती मुहूर्तम्।
पृथगथ विलसंतं स्वं समालोकय येन
त्यजसि झगिति मूर्त्या साकमेकत्वमोहम्।। १३।।
अंतरमां ज आनंद छे तेने देखो, बहारमां आनंद नथी;–आम वारंवार समजाववा छतां मूढ–अज्ञानी जीव
अविवेकने लीधे समजतो नथी ने बाह्यविषयोमां–रागादिमां ज आनंद मानीने तेनी प्रीति करे छे. चैतन्यनी
प्रीति करतो नथी. तेथी तेने समाधि थती नथी; ज्ञानीने तो चैतन्यना आनंद पासे आखा जगतनुं कुतूहल
छूटी गयुं छे, तेथी तेने तो निरंतर समाधि वर्ते छे. चैतन्यना आनंदने ओळखीने तेनी प्रीति करवी. तेमां
लीनता करवी ते ज निर्विकल्पशांति अने समाधिनो उपाय छे. मूढ अज्ञानीने बाह्यविषयोमां ने रागमां सुख
लागे छे, ने चैतन्यमां सुख नथी लागतुं. ज्ञानी धर्मात्माने ते बाह्यविषयोमां के रागमां स्वप्नेय सुख लागतुं
नथी, ते बाह्यविषयोथी उदासीन छे, ने चैतन्यना अतीन्द्रिय सुखनी प्रीति करीने तेमां ज लीनतानो उद्यम
करे छे.–आज समाधिनो उपाय छे.
वात हवेनी गाथामां कहेशे.