: ૨૦ : આત્મધર્મ : ૨૩૨
અત્યંત સંતુષ્ઠ થઈ હતી. જે પહેલાં કદી પણ પ્રાપ્ત થયું નથી. એવા સમ્યગ્દ્રર્શન રૂપી રસાયનનો
આસ્વાદ કરીને તે બંને દંપતી કર્મનષ્ટ કરવાવાળ જૈન ધર્મમાં મહાન દ્રઢતાને પ્રાપ્ત થયા,
(પહેલા કહેલા) સિંહ, વાંદરો, ભૂંડ અને નોળિયાના જીવ પણ ગુરુદેવ પ્રીતિંકર મુનિના
ચરણમૂળનો આશ્રય પામીને આર્યવજ્રઘ અને આર્યા શ્રીમતીની સાથો સાથ જ સમ્યગ્દર્શનરૂપી અમૃતને
પ્રાપ્ત થયા હતા, જેઓએ આનંદ દર્શક ચિન્હોથી પોતાના મનોરથની સિદ્ધિને પ્રગટ કર્યા છે એવા બન્ને
દંપતીઓને બંને મુનિરાજ ધર્મપ્રેમથી વારંવાર સ્પર્શ કરી રહ્યા હતા,
તે વજ્રજંઘનો જીવ જન્માંતર સંબંધી તેમના પ્રત્યે પ્રેમના કારણે આંખો ફાડી ફાડીને શ્રી
પ્રીતિંકર મુનિરાજના ચરણ કમળ તરફ દેખી રહ્યો હતો અને એમનાં ક્ષણભરના સ્પર્શથી બહુ જ સંતુષ્ટ
થઈ રહ્યો હતો અને એમનાં ક્ષણભરના સ્પર્શથી બહુ જ સંતુષ્ટ થઈ રહ્યો હતો. ત્યારપછી તે બંન્ને
ચારણમુનિ પોતાના યોગ્ય દેશમાં જવા માટે તૈયાર થયા. એ સમયે વજ્રજંઘના જીવે તેઓને પ્રણામ
કર્યા, અને થોડે દૂર સુધી વળાવવાને માટે તે એમની પાછળ ઊભો થઈ ગયો. જતી વખતે એ બન્ને
મુનિઓએ એને આશીર્વાદ દઈને હિતનો ઉપદેશ દીધો, અને કહ્યું કે હે આર્ય! ફરીને પણ તારા દર્શન
હો, તું આ સમ્યગ્દર્શનરૂપી સમ્યક્ધર્મને ભૂલતો નહીં આ પ્રમાણે કહીને તે બંને ગગનગામી મુનિ શીઘ્ર
જ અદ્રશ્ય થઈ ગયા.
ત્યારપછી જ્યારે બંને ચારણ મુનિરાજ ચાલ્યા ગયાં ત્યારે તે વજ્રજંઘનો જીવ એક ક્ષણસુધી બહુ
જ દુઃખી થઈ રહ્યો. તે યોગ્ય જ છે. પ્રિય મનુષ્યોનો વિરહ મનનાં સંતાપ માટે હોય છે. તે વારંવાર
મુનિઓના ગુણોનું ચિંતવન કરીને પોતાના મનને ભિંજાયેલું કરતો થકો લાંબાકાળસુધી ધર્મ વધારવાવાળા
નીચે પ્રમાણે વિચાર કરવા લાગ્યો. અહો! કેવું આશ્ચર્ય છે કે સાધુપુરુષોનો સમાગમ હૃદયના સંતાપને દૂર
કરે છે, પરમ આનંદમાં વૃદ્ધિ કરે છે’ અને મનની વૃત્તિને સંતુષ્ટ કરી દે છે. ઘણું કરીને સાધુપુરુષોનો
સમાગમ દૂરથી જ પાપને નષ્ટ કરી દે છે. ઉત્ક્ૃષ્ટ યોગ્યતાને પુષ્ટ કરે છે અને અતિ અતિ કલ્યાણનો વધારો
કરે છે. આ સાધુપુરુષો મોક્ષમાર્ગને સિદ્ધ કરવામાં સદા તલ્લીન ચિત્તવાળા રહે છે, એમને સંસારી જીવોને
પ્રસન્ન કરવાનું કાંઈપણ પ્રયોજન હોતું નથી. આ મુનિજન ફક્ત પરોપકાર કરવાની બુદ્ધિથી જ એમની
પાસે જઈને મોક્ષમાર્ગનો ઉપદેશ આપ્યા કરે છે. ખરેખર આ મહાપુરુષનો સ્વભાવ જ છે.
મોક્ષની ઈચ્છા કરવાવાળા આ સાધુજનો પોતાના દુઃખ દૂર કરવામાં આરંભ નથી કરતાં, પરના
દુઃખ દૂર કરવામાં સદા તત્પર રહે છે. અને બીજાનું કાર્ય સિદ્ધ કરવા માટે નિસ્વાર્થભાવે સદા તૈયાર રહે
છે. કય અમે અને ક્્યાં આ અત્યંત નિસ્પૃહ સાધુ? અને ક્્યાં આ માત્ર સુખોના સ્થાનભૂત ભોગભૂમિ.
અથવા નિસ્પૃહી મુનિઓનું ભોગભૂમિમાં જઈને ત્યાંના મનુષ્યોને ઉપદેશ દેવો સહજ કાર્ય નથી તો પણ
એ તપસ્વી અમારા પર ઉપકાર કરવામાં કેવાં સાવધાન છે. આ સાધુજન સદા આ જ પ્રયત્ન કર્યા કરે
છે કે “ચૈતન્યસ્વભાવમાં જાગ્રતિદ્વારા સમસ્ત જીવ સદા સુખી રહે” અને તેથી જ તે યતિ કહેવાય છે.
જેવી રીતે આ ચારણઋદ્ધિધારક પુરુષોએ દૂરથી આવીને અમારા પર ઉપકાર કર્યો, એવી રીતે મહાપુરુષ
બીજાનો ઉપકાર કરવામાં સદા પ્રીતિ રાખે છે. તપરૂપી અગ્નિના સંગથી જેનું શરીર અત્યંત કૃશ થઈ
ગયું છે એવા એ ચારણ મુનિઓને હું અત્યારે પણ સાક્ષાત્ દેખી રહ્યો છું. માનો તેઓ અત્યારે પણ
મારી સમક્ષ ઉભા છે. હું એમના ચરણકમળમાં પ્રણામ કરી રહ્યો છું. અને તે બંને ચારણમુનિ તેમના
કોમળ હાથથી મારા મસ્તકનો સ્પર્શ કરતાં થકાં મને સ્નેહને વશ કરી રહ્યાં છે, ધર્મના તરસ્યા એવા
મને તેઓએ સમ્યગ્દર્શનરૂપી અમૃત પીવડાવ્યું છે. તેથી મારૂં મન ભોગથી જન્મેલું દુઃખ છોડીને અત્યંત
પ્રસન્ન થઈ રહ્યું છે.
તે પ્રીતિંકર નામના વડીલ મુનિ ખરેખર પ્રીત્તિંકર છે. કારણ કે એમની પ્રીતિ સર્વત્રગામી છે.
અને માર્ગનો ઉપદેશ આપીને એમણે અમારા પર અપાર પ્રેમ દર્શાવ્યો