‘सुवर्णसन्देश’ मां आवी गयुं हतुं. ते सौने पसंद पडेल. हालमां
मुंबईनगरीना महोत्सवमां पण पार्श्वप्रभुना पंचकल्याणक अने
तेमना दस भवोना चित्रो अने कमठना उपद्रव, वगेरे द्रश्यो
जोया....ते उपरथी अहीं आत्मधर्ममा पण पार्श्वप्रभुना पूर्वभवोनुं
सचित्र वर्णन टूंकमां आपीए छीए.
मुक्यो; अपमानित कमठ त्यागीबावो थई, हाथमां शिला उपाडी, कुतप तपी रह्यो हतो.
पाछळथी मरूभूतिने आ वातनी खबर पडतां, बंधुप्रेमथी प्रेराई, तेने घेर तेडी लाववा
तेनी पासे गयो, ने नमस्कार करी क्षमा मांगवा जाय छे त्यां तो क्रोधपूर्वक कमठना जीवे
हाथमांनी मोटी शिला तेना उपर पटकी; मरूभूतिनुं मृत्युं थयुं.
पामी राजा दीक्षित थया. एकवार अनेक मुनिवरो साथे सम्मेदशिखरतीर्थनी यात्राए
जता हता, ने संध्या समये वनमां सामायिकमां बेठेला. त्यां हाथी तेने जोतां ते तरफ
धस्यो, पण तेनुं श्रीवत्स चिह्न जोतां हाथीने पूर्वभवनुं स्मरण थई आव्युं अने शांत
थईने एक विनयवान शिष्यनी जेम मुनिराजना चरण समीप बेसी गयो. ए जोईने
बधाने आश्चर्य थयुं. मुनिराजे अवधिज्ञानथी जाण्युं के आ हाथी ते मरूभूतिनो जीव छे
ने होनहार तीर्थंकर छे; एटले तेने धर्मोपदेश आप्यो. हाथीए सम्यग्दर्शन सहित पांच
अणुव्रत धारण कर्या. एकवार पाणी पीवा जतां तळावमां तेनो पग खूंच्यो, त्यारे सर्प
थयेला कमठना जीवे तेने भयंकर डंश दीधो.
पोताना पापोनुं भयंकर फळ भोगव्युं.
ध्यानमां बिराजमान छे; एवामां पूर्व संस्कारथी प्रेरायेलो अजगर त्यां आवी पहोंच्यो
ने ध्यानमां बेठेला ए मुनिराजने गळी गयो.