તંત્રી: જગજીવન બાવચંદ દોશી
વર્ષ ૨૨: અંક ૧૧: વીર સં. ૨૪૯૧ ભાદરવો: Sept. 1965
સ્થિ....તિ...ક...ર...ણ
“અહો, આવો પવિત્ર જૈનધર્મ! આવો અપૂર્વ માર્ગ! પૂર્વે કદી નહિ
આરાધેલો આવો મોક્ષમાર્ગ! તેને સાધીને હવે મોક્ષમાં જવાના ટાણાં આવ્યા
છે....તો આત્માર્થીને તેમાં પ્રમાદ કે અનુત્સાહ કેમ હોય? ઘોરાતિઘોર ઉપદ્રવમાં
પણ પૂર્વે અનેક સંતો મોક્ષમાર્ગથી ડગ્યા નથી, અડગપણે આત્માના અવલંબને
મોક્ષમાર્ગમાં ટકી રહ્યો છે.... ને મારે પણ એમનું જ અનુકરણ કરીને આત્માને
મોક્ષમાર્ગે લઈ જવાનો છે.... સંસારના ઘોરાતિઘોર દુઃખોથી હવે આ આત્માને બસ
થાઓ....” આમ મોક્ષમાર્ગમાં સંવેગ અને સંસારથી નિર્વેદ વગેરે અનેક પ્રકારે
આત્માને ઉત્સાહ જગાડીને, મોક્ષમાર્ગનો મહિમા પ્રસિદ્ધ કરીને સમકિતી પોતાના
આત્માને તેમજ બીજાના આત્માને મોક્ષમાર્ગમાં દ્રઢપણે સ્થિર કરે છે, એનું નામ
સ્થિતિકરણ છે.
ધર્માત્મા પોતાના આત્માને મોક્ષમાર્ગથી ચ્યુત થવા દેતા નથી, તેમ બીજા
સાધર્મીને કદાચિત મોક્ષમાર્ગ પ્રત્યે નિરૂત્સાહી થઈને ડગતો દેખે, તો તેને ઉપર
મુજબ ઉપદેશાદિ વડે તેમજ વાત્સલ્યવડે મોક્ષમાર્ગ પ્રત્યે ઉલ્લાસિત કરીને દ્રઢપણે
માર્ગમાં સ્થિર કરે છે; સર્વ પ્રકારે તેના પ્રત્યે વાત્સલ્ય બતાવીને તેને માર્ગ પ્રત્યે
ઉત્સાહ જગાડે છે.–આવો સ્થિતિકરણનો ભાવ ધર્મીને સહેજે વર્તે છે.
સ્થિતિકરણ ગુણધારક સન્તોને નમસ્કાર હો.
(૨૬૩)