ए ज रीते काळ वगर परिणमन न थाय–एम निमित्तथी कहेवाय; पण त्यां तो
थाय छे.
अधर्मास्ति वगर स्थिति नहि,
काळ विना परिणमन नहि,
पुद्गल विना लोकयात्रा नहि,
संसार – मोक्षदशानो करनार कोण? ने जाणवानो स्वभाव कोनो? तुं संयोगने न जोतां
वस्तुना स्वभावने जो. वस्तुमां जे अलौकिक सामर्थ्य छे तेने तुं जाण.
ज्ञानसामर्थ्य तो सर्वज्ञेयो करतांय अनंतगणुं छे. –एटले ते ज्ञानसामर्थ्य ज्ञेयना
अवलंबन वगर पोताना स्वभावथी ज छे. ज्ञेय खूट्यां पण ज्ञान न खूटयुं–आटली तो
एक समयनी पर्यायनी ताकात, –तो आखा ज्ञानगुणना दरियानुं तो शुं कहेवुं? ने एवा
अनंतगुणनो पिंड जे आखो आत्मा–एना अचिंत्यस्वभावनुं तो शुं कहेवुं? जेना एक
अंशमां पण बेहद ताकात–तो आखा सामर्थ्यनी शी वात!! आवा ज्ञाननुं पूजन कर,
तेनुं बहुमान कर...तारी चैतन्यलक्ष्मीना बेहद भंडार खूली जशे.
आवे तेवो छे.