नथी, मुख्यता तो स्वभावनी थई गई छे. पहेलां अज्ञानदशामां
मिथ्यात्वादि परिणाम हता ते पण स्वद्रव्यना ज आश्रये हता; पण ज्यारे
नक्की कर्युं के मारा परिणाम मारा द्रव्यना ज आश्रये थाय छे–त्यारे ते
जीवने मिथ्यात्वपरिणाम रहे नहि, तेने तो सम्यक्त्वादिरूप परिणाम ज
होय. हवे जे राग– परिणमन साधकपर्यायमां बाकी रह्युं छे तेमां जो के
तेने एकत्वबुद्धि नथी छतां ते परिणमन पोतानुं छे–एम ते जाणे छे.
आवुं व्यवहारनुं ज्ञान ते काळे प्रयोजनवान छे. सम्यग्ज्ञान थाय त्यारे
निश्चय व्यवहारनुं स्वरूप यथार्थ जणाय, त्यारे द्रव्य–पर्यायनुं स्वरूप
जणाय, त्यारे कर्ताकर्मनुं स्वरूप जणाय, ने स्वद्रव्यना लक्षे मोक्षमार्गरूप
कार्य प्रगटे. तेनो कर्ता आत्मा पोते छे.
लेखनी माफक मोटा अक्षरोमां आत्मधर्म
एक के बे फोर्म आवा टाईपमां आपीशुं.