જીવને આચાર્યદેવ શાંતિનો ઉપાય બતાવે છે. આત્મા શરીરથી જુદો હોવા છતાં, શરીરને
જ પોતાનું માને છે તે ભ્રાંતિ છે, ને તે ભ્રાંતિને લીધે જ અનાદિકાળથી અશરણપણે
ભવ–અટવીમાં પરિભ્રમણ કરી રહ્યો છે. લક્ષ્મીના ઢગલા કે સ્ત્રી–આદિ કુટુંબીજન તે
કોઈ જીવને ક્ષણમાત્ર પણ શરણભૂત નથી પણ મૂઢ જીવ તેને શરણરૂપ માને છે ને તેમાં
સુખ માને છે. જુઓ, મરણનાં છેલ્લા ટાણાં આવે, અંદર મુંઝવણથી દુઃખી થતો હોય,
બહાર લક્ષ્મીના ઢગલા પડ્યા હોય ને સ્ત્રી–પુત્ર વગેરે ટગટગ જોતા ઊભા હોય, ત્યાં
એમ પ્રાર્થના કરે કે હે લક્ષ્મીના ઢગલાઓ! હે સ્ત્રીઓ! તમે મને શરણ આપો.–તો શું તે
કોઈ જીવને શરણું આપશે? શું તે દુઃખ મટાડી દેશે?–નહિ; કેમકે આ શરીર પણ જીવને
શરણરૂપ નથી તો પછી તદ્ન જુદા એવા બીજા સંયોગોમાં શરણ કેવું? ભાઈ! તને
શરણરૂપ તો તારો આત્મા છે. અશરીરી–અરૂપી–ચૈતન્યમૂર્તિ આત્મા જ તારું સ્વ છે, તે
જ તારી ખરી લક્ષ્મી છે, એના સિવાય જગતમાં કોઈ બીજું તને શરણરૂપ નથી. અજ્ઞાની
ભ્રમથી મંદકષાયને શાંતિ માની લ્યે છે, પણ તેમાં કાંઈ સાચી શાંતિ કે આનંદ નથી. હું
જેટલો મારા સ્વરૂપમાં અંતર્મુખ રહું તેટલી મને શાંતિ છે, ને બહારમાં