त्यां पूर्वे नहि समजेलुं समज्यो, ने पूर्वे नहि सांभळेलुं सांभळ्युं, वाच्य–वाचकभावनी
संधिपूर्वकनुं आवुं श्रवण पूर्वे कदी कर्युं न हतुं. पहेलां ‘व्यवहारीजन’ हतो ते हवे
परमार्थने पामी गयो. वच्चे आवेल भेद–व्यवहारमां ते अटकी न रह्यो पण तेना
स्वभावने ज अनुसरवुं योग्य छे, ने व्यवहारनुं अनुसरण छोडवा जेवुं छे.
व्यवहारना विकल्पमां रोकाता नथी, ने श्रोता–शिष्यजने पण व्यवहारना विकल्पमां
रोकावा जेवुं नथी. अभेदमां अंतर्मुख था.....तो ‘आत्मा’ समजाय.
अवलंबन छोडाव्युं छे. जो भाई! वच्चे गुणगुणी भेदनो आवो व्यवहार आव्या विना
रहेतो नथी पण तेना अवलंबनमां तुं न अटकीश, ते व्यवहारनय अनुसरवायोग्य
नथी. शिष्य पण एवो छे के गुरुना–ज्ञानीना अंतरंगभावने बराबर समजी ल्ये छे.
कथनमां भेद आवतो होवा छतां ज्ञानीनो अंतरंग अभिप्राय अंदरनो परमार्थ स्वभाव
बताववानो छे. एवा अंतरंग अभिप्रायने समजीने शिष्य पोते अंतर्मुख थईने
परमार्थ स्वभावने तरत समजी जाय छे. पछी करशुं एम कहीने छोडी देतो नथी, पण
एटली पात्रता छे के तरत ज समजी जाय छे. पहेलां भेदथी लक्ष हतुं त्यां सुधी हजी
समजेलो न कह्यो, पण ज्यारे आनंदसहित अंदर भावश्रुतना सुंदर तरंग ऊछळ्या