जेवो उपयोगस्वरूप आत्मा जोयो छे तेवो आत्मा तारा अंतरमां विलसी रह्यो छे.
छूटे नहि. “मरीने पण” एटले आत्माने तो कांई मरण नथी, परंतु मरीने पण एटले
के देहनी दरकार छोडीने, देहथी भिन्न आत्माने जाणवानी दरकार कर. देहनी जेटली
दरकार करी तेना करतां अनंतगुणी आत्मानी दरकार करीने आत्माने जाण आवो
प्रयत्न करीश तो जरूर अंदर तने देहथी जुदो आत्मानो विलास देखाशे;–के जेने जोतां
ज तारो देह साथे एकमेकपणानो मोह तरत ज छूटी जशे. अरे जीव! तुं विचार तो
कर के–
असंयोगी वस्तु छे. कोई संयोगमां एनुं सुख नथी. सुखस्वरूप तो आत्मा पोते ज छे.
बहारमांथी सुख शोधवा जतां पोते पोताना सुखस्वभावने भूली जाय छे. भाई, सुख
तो कांई बीजामांथी आवे? सुखस्वरूप तो आत्मा पोते छे, पोते पोताने जाणतां आनंद
थाय छे. पण एने माटे आ दुनियानी दरकार छोडीने चैतन्यदरियामां डुबकी मार.
जाणनारने जाण्या वगर आनंद थाय नहि. अहा, चैतन्यतत्त्व एवा आनंदथी भरेलुं छे
के जेना स्मरणमात्रथी पण शांति मळे, तो तेना सीधा अनुभवना आनंदनी तो
शी वात?
अपेक्षाए राग पण अचेतन छे, ते पण चैतन्य साथे एकमेक नथी पण भिन्न छे. शरीर
अने राग बधाने एककोर एकबाजु राखीने, आ बाजु बधाथी भिन्न तारा
चैतन्यतत्त्वने देख; अरे, आत्माना अनुभवनो आवो सरस योग, ने भेदज्ञाननो
आवो उत्तम उपदेश, ते पामीने हवे एकवार आत्माने अनुभवमां ले; उत्कृष्ट प्रयत्न
करीने आत्माने देहादिथी भिन्न जाण.