बाहिर नारकीकृत दुःख भोगे
अंतर सुखरस गटागटी
ए जीव! देहादिथी भिन्न शुद्धात्माने जाण! –एम
वारंवार उपदेश देवा छतां जीवे ते ध्यानमां लीधुं नहि, ने
तीव्र पापोमां रच्योपच्यो रह्यो. तेथी मरीने गयो...
क््यां? नरकमां.
नरकमां ते पापनां फळमां अनेक प्रकारनां असह्य
दुःखो भोगवतो हतो. परमाधामीओए तेने पकडीने पराणे
तांबाना धगधगता कोथळामां पूर्यो...अने पछी–
कोथळानुं मोढुं पेक करीने लोखंडना मोटा घणथी
पीटवा मांडयो, ने चारेकोर तीक्ष्णभालाथी वींधवा लाग्या,
नीचे अग्निनी मोटी ज्वाळा करीने कोथळो सेकवा मांडयो; ए
वखते अंदर बेठेला जीवने शुं थतुं हशे!!
कोथळामां सेकाता ते जीवने विचार जाग्यो के अरे!
आवां दुःख! ने आवुं वेदन! पूर्वे मुनिओए मने शुद्धात्मानुं
श्रवण करावेलुं पण में ते वखते लक्षमां न लीधुं. त्यारे
आत्महितनी दरकार करी होत तो आ दुःख न होत...आवा
विचारथी परिणाममां विशुद्धता थवा लागी... ‘आ दुःखथी
जुदुं मारुं कोई तत्त्व अंदरमां छे, –मने मुनिओए ते
संभळाव्युं हतुं.’ –अने बीजी ज क्षणे–
कोथळामां पुरायेला ते जीवने पोताना शुद्ध चैतन्य
तत्त्वनी द्रष्टि थई...दुःखथी जुदुं कोई अपूर्व स्वसंवेदन
प्रगट्युं...घणथी टीपावाना, भालाथी भेदावाना ने अग्निमां
सेकावाना ए ज संयोगो वच्चे ए कोथळामां एने
अतीन्द्रियसुखनुं वेदन थयुं! ‘बाहिर नारकी कृत दुःख भोगे,
अन्तर सुखरस गटागटी.’
नरकमां आवा संयोग वच्चे आ जीव सम्यक्त्व
पाम्यो–ने स्वघरना परमआनंदनुं वेदन कर्युं...तो हे जीव! तुं...!!
चारगति दुःखथी डरे तो तज सौ परभाव,
शुद्धातम चिन्तन करी, ले शिवसुखनो ल्हाव.