के ते कथनमात्र तो ग्रंथपाठना बळवडे आगम–अध्यात्मनुं
प्रकारे जाणे नहीं; तेथी मूढजीव आगमी पण नथी के ध्यात्मी
पण नथी. यथा
सुधी पोते जाणे अंर्तअनुभवमां तेवी भिन्नता न अनुभवे त्यां सुधी तेने सम्यग्ज्ञान
कहेता नथी, एटले मिथ्याद्रष्टिने आगमपद्धति के अध्यात्मपद्धति बेमांथी एक्केयनुं ज्ञान
नथी, तेथी ते नथी तो आगमी के नथी अध्यात्मी.
स्वभाव छे ने बंधभाव तेनाथी भिन्न छे’ –एम शास्त्रथी जाणे छे पण पोते पोताना
ज्ञानमां तेवा बंधरहित शुद्ध स्वभावनुं वेदन करतो नथी तेथी ते निर्वेदक छे. अनुभव
वगरनुं ज्ञान सम्यक् नथी. एकलुं जाणपणुं अनुभव वगर शुं कामनुं? –जो के सूक्ष्म
द्रष्टिए तो तेनुं जाणपणुं पण भूलवाळुं छे. स्वसंवेदनरूप भेदज्ञान वगर साचुं ज्ञान
होय नहि. ज्ञानीने कदाच भाषा न होय–शास्त्रपाठ न होय तोपण अंदर अनुभवमां
साचा भावभासनथी तेने सम्यग्ज्ञान परिणमी रह्युं छे, ने ते मोक्षमार्गने साधे छे.
अज्ञानीने शास्त्रज्ञान भले कदाच होय पण अनुभवमां जीवादि तत्त्वोनुं साचु