पामनारने निमित्तनी योग्यता केवी होय तेनी तेने खबर नथी. जेम–शरीरनी
दिगंबरदशा ते मोक्षनुं कारण न होवा छतां, मोक्ष पामनारने निमित्त तरीके तो
दिगंबरदशा ज होय छे, बीजी दशा होती नथी, ए नियम छे; तेम शरीरनी जाति ते
ज होय, चांडाळजाति ते भवमां न ज होय–ए नियम छे.
मोक्षनुं खरूं साधन मानी ल्ये, ने तेनाथी भिन्न आत्माने तथा शुद्धरत्नत्रयरूप
मोक्षसाधनने न ओळखे–तो ते जीव देहबुद्धिवाळो छे, ते मोक्ष पामतो नथी–भले ते
उत्तम कूळमां जन्म्यो होय ने पुरुष होय. उत्तम एवा चैतन्यकूळने न जाण्युं तो शरीरनुं
कूळ शुं करे? माटे देहथी ने रागथी भिन्न एवी तारी चैतन्यजातीने जाण.
रस चडे तेने संसारनो रस ऊतरी जाय.
भाई, अशुभ ने शुभ बंनेथी तुं दूर था
त्यारे शुद्धात्मानुं चिंतन थशे. हजी तो जेने
पापना तीव्र कषायोथी पण निवृत्ति न होय,
देव–गुरुनी भक्ति, धर्मात्मानो आदर,
साधर्मी प्रत्ये प्रेम–एवा शुभ परिणामनी
भूमिकामां पण जे न आव्यो होय, ते
करशे? परिणामने अत्यंत शान्त कर्या वगर
अनुभव करवा मांगे ते थई शके नहि.