भिन्नता जाणीने हे जीव! तुं मूर्त–शरीरनो पाडोशी थई जा. जेवा
सिद्धप्रभु अमूर्त, तेवो ज तुं पण अमूर्त छो; एटले मूर्त शरीरनी
चेष्टाओथी भिन्न एवी तारी चैतन्यचेष्टाने जाण. ईन्द्रियादि मूर्त
पदार्थो ते कांई तारा मददगार नथी. विज्ञानघन आत्मा मूर्त
कलेवरमां मूर्छाई जाय–ए तेने शोभतुं नथी.
अमूर्तपणुं व्यक्त थाय छे. संसारदशामां कर्म के शरीरना संबंधे मूर्तपणानो जे व्यवहार हतो ते
हवे रहेतो नथी; मूर्तना संबंध वगरनो, स्पर्शादि वगरनो, एकलो अरूपी असंख्यप्रदेशी
चैतन्यबिंब आत्मा छे. दरेक आत्मानो आवो अमूर्तस्वभाव छे. सिद्धदशा थतां तो साक्षात्
अमूर्तपणुं प्रगटे ज छे, परंतु अत्यारे पण ज्ञानस्वरूपी आत्मा सिद्ध जेवो अमूर्तस्वभावी ज छे.
कर्मना संबंध वखते पण (एटले के व्यवहारथी मूर्तपणुं होवा छतां पण) ते ज वखते
शुद्धद्रष्टिथी धर्मी जीव पोताना आत्माने कर्मसंबंध वगरनो अमूर्त अनुभवे छे. ज्ञानमात्रभाव
तो अमूर्त ज छे, ‘ज्ञान’ मां वळी मूर्तिकपणुं केवुं?