અરસપરસ સહજ વત્સલતાનું ઝરણું વહે છે; તેમ ધર્મમાં ‘આ મારા સાધર્મી; જે મારો ધર્મ એ જ
એનો ધર્મ–અમે બંને એક જ ધર્મના ઉપાસક’ –આવી બુદ્ધિમાં સાધર્મીપ્રત્યે સહજ
વાત્સલ્યભાવની ઉર્મિ આવે છે.
પૂર્ણિમા. અકંપનાદિ મુનિવરોની નિષ્કંપતા, આચાર્ય શ્રુતસાગર તથા વિષ્ણુકુમાર મુનિવરોની
વત્સલતા, હસ્તિનાપુરીના શ્રાવકોનો ધર્મપ્રેમ–એ બધું શ્રાવણ સુદ પૂર્ણિમાએ યાદ આવશે; ને
ચારેકોર હજારો હાથમાં વાત્સલ્યપ્રેમના બંધન દેખાશે..પરંતુ, માત્ર અકંપનસ્વામીને કે
વિષ્ણુસ્વામીને યાદ કરી લેવાથી, કે બહેનીના હસ્તે ભાઈના હાથમાં સુશોભિત રાખડી બાંધી
દેવાથી જ સંતુષ્ટ થવાનું નહિ પાલવે. આત્માના પ્રદેશે પ્રદેશે ધર્મપ્રેમ એકરસ થઈ જાય, ધાર્મિક
પ્રીતિનો દોર આત્મામાં એવો બંધાઈ જાય–કે જે માત્ર શ્રાવણી પૂનમે જ નહિ પણ જીવનની
પ્રત્યેક પળે સદૈવ આત્મા સાથે અભેદપણે બંધાયેલો જ રહે. પોતાના રત્નત્રયધર્મ પ્રત્યે જેને
આવો પ્રેમ છે તેને એવા રત્નત્રયસાધક ધર્માત્માઓ પ્રત્યે ને સાધર્મીઓ પ્રત્યે પણ પ્રેમ ઉલ્લસે
છે. વાત્સલ્ય એ કાંઈ સામા ઉપર ઉપકાર કરવા માટે નથી પણ વાત્સલ્યની ખુમારી પોતાની
ધર્મભાવનાને પુષ્ટ કરે છે, રત્નત્રયના પરમપ્રેમને પોષણ આપે છે ને રત્નત્રયધર્મ પ્રત્યે પરમ
ભક્તિ તથા ઉલ્લાસ જગાડે છે.
વાત્સલ્યપર્વ રહ્યા કરે. શુદ્ધચેતનારૂપી નિર્દોષ બહેન, તેના દ્વારા ચૈતન્યબંધુની નિર્મોહભાવે રક્ષા
કરીને આવું વાત્સલ્યપર્વ ઉજવીએ. –