ગયો....જેમાં સેંકડો મનુષ્યો ને હજારો–લાખો પશુઓ મર્યા....કેટલાય મકાનો ને
મોટામોટા પૂલો પણ પાણીના પ્રવાહમાં તણાઈ ગયા....પાણીનો એ પ્રવાહ ધોધમાર
ઘૂઘવાટાવડે જગતને કહેતો ગયો કે સંસાર અનિત્ય છે....આ જીવન ક્ષણભંગુર
છે....માટે હે જીવો! તમે ચેતો....ચેતો....ચેતો.
પ્રસુતી થઈને એ બાળક (– પુત્રી કે પુત્ર તે તો તેની માતાને પણ ખબર નહિ હોય – )
તે સીધું પડયું નીચે પાણીના સમુદ્રમાં! તે જીવ મનુષ્યપણું તો પામ્યો પણ તે ન પામવા
જેવું જ થયું ને?
ના....ના, આ શરણ–અશરણ–સંસારમાં બાહ્યવસ્તુ જીવને શરણરૂપ થાય એ વાત
કુદરતને મંજુર ન હતી...પૂરના પાણી તો ઊછળતા–ઊછળતા ઘર સુધી આવ્યા...અંદર
પ્રવેશ્યા...અંદરના માણસોના પગ ડુબ્યા...હાથ ડુબ્યા....ગળાં ડુબ્યા....ને છેવટે....પાણીમાં
ગુંગળાઈ મર્યા....સંસારની અનિત્યતાએ ને અશરણતાએ ત્રણે જીવોને એમના જ ઘરમાં
પાણીથી ગુંગળાવીને પોતાની પ્રસિદ્ધિ કરી કે અરે જીવો! આ સંસારની અનિત્યતા તમે
જુઓ....આ અશરણતા તમે દેખો....ને સાચા શરણરૂપ કોઈ નિત્ય વસ્તુને શોધો.
રહ્યા...કોઈએ કોઈને સતાવ્યા નહિ. અરે, ભયને વશ પણ આ રીતે જીવો પરસ્પર
અહિંસક બની જાય છે...તો પછી જ્યાં પરમ વીતરાગતાની છાયા છવાઈ ગઈ છે ને
જ્યાં સદા અભય છે એવા તીર્થંકરાદિની સમીપમાં સિંહ–હરણ ને મોર–સર્પ વગેરે જીવો
શાંત–અહિંસક બની જાય–એમાં શું આશ્ચર્ય છે!