पासेथी आवेलो सत्यनो प्रवाह छे. अहींना जीवोना भाग्ये आ महा निधान आवी
गया छे. जे आ निधानने ठुकरावशे ते पस्ताशे. महाभाग्ये मळेलो आ अवसर चूकवा
जेवो नथी. जगतना कोलाहलमां न रोकातां वीररस प्रगट करीने आत्माने साधी ल्यो.
अणधार्यो प्रसंग–ए बधा मंगलकार्यो माटे गुरुदेवे पोष सुद १२ ना रोज सोनगढथी
प्रस्थान कर्युं. चालो, आपणे पण गुरुदेवनी साथे जईए ने मंगलप्रसंगोनुं साक्षात्
अवलोकन करीने तेनो आनंद लईए:
गाममां ब्र. ताराबेन अने तेमना कुटुंबे सत्संगनो अनेरो लाभ लीधो. पछी लाठी
थईने अमरेली पधार्या; पू. शान्ताबेननुं आ गाम. अहीं सं. १९८६ थी मांडीने
आजसुधीना केटलांय जूनां संस्मरणो गुरुदेवे याद कर्यां हतां. त्यांथी जसदण पधार्या ने
जिनमंदिरमां वर्धमान जिनेन्द्रनी प्रतिष्ठानो महोत्सव थयो. अहींनुं राजकुटुंब पण
प्रवचननो लाभ लेतुं हतुं.
पंचकल्याणकनो मोटो उत्सव थयो. उत्सवमां आखा गामनी जनताए भाग लीधो.
ग्राम्य जनतानो उत्साह पण एवो के कणबीलोकोनां टोळेटोळां गीत गातां गातां
प्रवचन सांभळवा आवतां हतां. मंदिरनिर्माण करावनार स्व. श्री बालचंदभाईना बंधु
कपुरचंदभाई वगेरे तो आ पंचकल्याणकनां द्रश्यो पहेली ज वार नीहाळीने एवा मुग्ध
थई गया, के तेमणे कह्युं–वाह! आ तो भारे सरस; हृदय हलावी नाखे एवुं छे. अमे
आवुं तो कदी जोयुं न हतुं. (क््यांथी जोयुं होय? पहेलां तो स्थानकवासी हता ने?)
अहीं तळावना किनारे ऊभा ऊभा गिरनार देखाय छे, ने पंचकल्याणक नेमप्रभुना ज
थया हता. आ उत्सवप्रसंगे अमरेलीना भावि–जिनालय माटे श्री शांतिनाथ तथा
सीमंधर भगवानना प्रतिमाजीनी पण प्रतिष्ठा थई हती. उत्सव वखते गामना युवान
कणबीभाईओ पण समयसारनां गीत गाता हता. प्रतिष्ठा माह सुद एकमे थई हती.