एके क्रोधथी विचार्युं के हुं सामानुं घर बाळी नांखुं. ते अनुसार सामानुं घर बाळी
नांखवा तेना घरमां अग्नि फेंकीने भाग्यो. पण बीजो माणस ते देखी गयो; पोतानुं घर
बळतुं होवा छतां क्रोधथी तेणे विचार्युं के, जो घर ठारवा रोकाईश तो आ शत्रु भागी
जशे; माटे तेने पकडुं. एम तेने पकडवा तेनी पाछळ गयो; अने पछी पाछो आवीने
जुए छे तो घरनुं नामनिशान न मळे....आगमां बधुंय भस्मीभूत! ते देखीने तेने
पस्तावो थयो के अरेरे! शत्रु उपर क्रोध करवा करतां में पोते मारा घरनी आग ठारी
होत तो मारुं घर न बळत....तेम जीवने कांईक प्रतिकूळतानो प्रसंग आवतां सामा
उपर ते क्रोध करे छे, ए क्रोध वडे पोते पोताना स्वघरनी शांतिने बाळे छे; पण
क्रोधाग्नि बुझावीने पोते पोताना शांत परिणाममां रहे तो एने कांई ज नुकशान न
थाय, ने पोतानी आत्मिकशांति मळे. आ रीते प्रतिकूळतामां क्रोध–ए दुःखथी बचवानो
उपाय नथी, पण शांति ए ज दुःखथी बचवानो उपाय छे. जगतनो कोई शत्रु तारी जे
शांति ने हणवा समर्थ नथी ते शांतिने तुं पोते ज क्रोध वडे केम हणे छे?